evimizin karşısındaki kavakları özlüyorum. bugün kestiler hepsini. hem arazi kelcene çıktı manzara kayboldu hem anılarım çocukluğum gitti. hiç düşünmemeiştim keseceklerini. hep orada kalacaklar zannetmiştim. bazen küçük ayrıntılardan bile bazı şeylere ulaşabiliyor insan.
çocukluktur. hani her akşam mutlaka bir kemal sunal filminin ailecek izlendiği, haftasonları sabah 9-10 gibi konusu birbirine benzeyen ve akıllı bir çocuğun başından geçen maceraları konu alan yabancı filmlerin televizyonda hazır bulunduğu, kahvaltı yapmayıp ekmek arası çokokremi kaptığımız gibi sokağa koştuğumuz, ordan burdan yarım yamalak duyulan bir şey hakkında uzun ve sonu "iddiaya girek hadi, iddiaya girek" gibi cümlelerle biten tartışmaların yapıldığı ancak hemen arkasından bir saklambaç ya da başka bir şey oynandıktan sonra bu tartışmanın hatırlanmadığı o günleri özledim. şu an elimde olsa da tekrar dönüp birini yaşayabilsem, o arkadaşların çoğuyla artık feysbukta durum beğenmeden ileri gitmeyen bir muhabbetim olduğunu düşündükçe, daha da bir özlüyorum.
