En büyük özlemim çocukluğum..
Aslında şuanda da çok büyümüş sayılmam ya yinede özlüyorum çocukluğumu ne kadar vahim bir durum değil mi? Diyorum ki çocuk olsam yine babaannem ve dedem ölmemiş olsa hala benimle olsalar dedemin anlattığı o masalları ayak ucunda dinleyebilsem. Babaannemin yaptığı o eşsiz yemeklerden yiyebilsem. En önemlisi onlara sarılıp öpebilsem en içten duygularla o yumuşacık yanaklarından. Sonra hafta sonu toplansak bütün aile yemekler yenilse espriler kahkalar ard arda gelse sonra babaannem çocuk seslerinden bunalıp onları öbür odaya oynamaya yollasa. Yine bütün yaz boyunca onların yanında kalsam kalabilsem keşke.. Hani insan herşeyi özler onu da hala özlüyorum o işte sevgimin değerini bilmeyen kişi. Ne gariptir ki onu hergün görebiliyorum artık benim olmasada varlığını biliyorum göz göze gelebiliyorum hala. Bu bile en azından insanı avutuyor. Ama işte gidenler istemeden bizi bırakmak zorunda kalanlar varya onlar yok artık. Bir daha ne göz göze gelebilicam ne sesini duyabilicam ne ayak ucunda masal dinleyebilicem ne de o güzel yemeklerinden yiyebilicem. işte ben en çok onları özlüyorum.
Hatunumla evlenmek, bide her istediğini alabilmek onun, bide bebeler bisürü, bide küçük org evde çalıp goygoya devam edebilmek için zira hanım yasakladı goygoyu.
