lisedeyken babamın beni italyaya pırlanta işlemeciliği okumaya gönderme teklifini reddettiğim için çok pişmanım, pişmanlık ne kelime lan, adı yok hissettiklerimin, tarif edecek kelime yok...
shakespeare derdi ki bana...
iyi ol fakat çok iyi olma. birazcik huysuz ol fakat çok degil. içinden
geliyorsa dua et. eger sana rahatlik veriyorsa arada bir küfür de et...
eğer bilseydim bayramın 3. günü vefat edeceğini yemin ederim arardım. telefonu babaannem açtı, tüm aile bireyleri tek tek babaannem ve dedemle konuştuktan sonra ben dedemle konuşamadım sözlük ve tekrar aramadım ki hasta adam yerinden kalkmasın diye. eğer son bir kere sesini duyma şansım olsaydı arardım doya doya "seni çok seviyorum dedeciğim" derdim. belki tüm bunları yapsaydım aradan 7buçuk yıl geçtiği halde şu satırları yazarken ağlıyor olmazdım sözlük.
