sabaha karşı yattığım sırada, odada gezdiğini farkettiğim sivrisineği öldürmeyip "nasıl olsa sabah oldu gider artık o" diye düşündüğüm için, çok pişman oldum. öğleden sonra gözümü açtığımda koca koca 4 ısırık ve sayısız kızarıkla karşılaştım. acılar içerisindeydim.. sanırım akrabalarını da çağırmıştı benim bu misafirperverliğime karşı.
edit: tekrar okudum da.. resmen açık büfe olmuşum.
bu kadar yıpranmışlık fazla geliyor artık küçülen omuzlarıma
Aldanmışlık, terkedilmişlik değil
Sadece yıpranmışlık işte
Her şey öyle tıkırında işliyordu ki gerçek olduğuna inanmak zordu. Alışkın değildim böylesine.
Bir dargın bir barışıktım ben hep
Hem hayatla hem onlarla.
Öyle de kalmalıydım.
Olmadı.
Ellerin sadece ellerimi ısıtmıyordu sevgilim. O güçlü adamın elleri ellerimdeyken yaşıyordum, ellerin yüreğimi ısıtıyordu. Kimsenin ulaşamadığı köşelerini.
Kendine yetebilmeli insan. Henüz buna ne kadar hazır olduğumu bilmeden hem kendime hem de onun yorgun benliğine yetmeye çalıştım, bocaladım.
Umutlarına sahip çıkmalı hep.
Boynumda öylece duran inci taneleriydi umutlarım.
Sen çekip kopardığında ben ikimizinkilere de sahip çıkmayı denedim, beceremedim.
Yere saçılan her tanesini toplarken yoruldum.
Ve senden sonra da yolda bulduklarımla değiştim onları anlık mutluluklar karşılığında.
Kalanları da verdim en son öldüm pahasına bir adama. Hesap sorma.
Senin ilmek ilmek örüp tek hamlede yıktığın duvarlarımı örecek insanlar aradım hep.
Bir kısmını çalıp gittiler
Kızma bana.
Güvendim sevgilim.
Hazır söylemişken kızacaklarını
Bunu da duy, duy ki hafiflesin yüreğim
Senin yere düşmesine izin vermediğin göz yaşlarımı senden sonra silecek kimse olmadı
Sevdim evet
Aslında hiç olmayan birini
Hayallerime ağladım ben, üzme kendini
Ama sonra öyle bir şey oldu ki
Ağlayamadım bile
Konuşamadım da
Gözlerimin önünden geçen birkaç harf, birkaç fotoğraf karesi
Beynimde yankılanan kendi sesinden bir tek kelime
Boğazıma düğümlenen sözler, boş umutlarım
Ve tamamı onlu hayaller
Hepsi bundan ibaretti zaten.
Her gece ona kapardım gözlerimi
Hayallerim yalnız hissetmeme izin vermiyordu önceleri. Orada hep yanımda olan biri vardı.
Hayaller hep değişiyordu ama kahraman hep aynıydı.
Kahramanı.
Sonra çirkin bir şeyler oldu sevgilim.
Küçük bir nilüfer gibiymiş hislerim.
Göründüğünden çok daha fazlasını suyun içinde gizleyen.
En diplere kadar sımsıkı sarılmış bir nilüfer.
Yavaş yavaş bulanmış su, damarlarıma karışmış zehri. Hissedememişim.
Özür dilerim.
Ben kötü biri değilim aslında, değil mi bitanem?
Hatta iyi bile sayılabilirim.
Olanlar karşısında kendini düşünmeyecek kadar iyi ve umutsuz, bunları yazacak kadar kötü ve hazımsız.
Anlayışla karşılayabilecek kadar olgun, ne istediğini bilmeden ağlayabilecek kadar çocuk.
küçükken özellikle babama televizyonlardan görüp özenerek zorla , yırtına yırtına aldırtmak istediğim sonradan küçüğüne razı olduğum cam ağacı için ciddi pişmanım sözlük. bu yabancıların yılbaşı adetlerini küçüklere aşılamalarından da nefret ediyorum.
ekşi sözlükte yazmak . ciddi anlamda pişmanım o kadar başlık aç sayısız entri gir hükümeti eleştirdin diye çaylak ol lanetlen akabinde yazarlık kaydın silinsin.
lisede eşit ağırlık yerine sayısal bölümü seçip üniversitede de sayısal bir bölüm okumak zorunda kalmak. şimdi ki aklım olsa biran bile düşünmez eşit ağırlık seçerdim. seç eşit ağırlığını git oku misler gibi hukuk, pdr falan. ne uğraşıyorsun sayısalla. çocuğa alan seçtirirsen böyle olur işte. hay ben bu sisteme...
10 yaşındayken sokak kedisinin kuyruğuna mandal takmıştım. kedi acısından 360 derece dönmüştü. sonra pişman oluğ ağlamıştım tabi. sonuç olarak kedi kendi çabasıyla mandalı çıkartmıştı. yardım etmeye bile çalışmıştım ama yanına yaklaşabilene aşk olsun.
ne yapmam gerekirse gereksin geç kalıyorum sözlük. gidip konuşamadım diye pişman değilim desem yalan olur ancak bu saatten sonra gidip konuşursam pişman olurum.
"onunlayken" çok toydum,çok saftım,küçüktüm,her şey tozpembe sanıyordum,güvenmekten korkmuyordum,güzel hayaller kurabiliyordum,kendimi aşkın esen rüzgarına kaptırmıştım.mutluydum, güldüğüm zaman yüzümün tüm hücreleri gülüyordu,tek başıma kalmayı sevmiyordum,tamamlandığımı hissetmek istiyordum,ders çalışırken dahi eğlenceli şarkılar dinleyip gülüyordum sürekli,çenem düşene kadar bıcır bıcır konuşmak,anlatmak istiyordum,sigaramı gülümseyerek içiyordum,sabahları erkenden uyanıp kendime güzel bir kahvaltı hazırlayıp güzelce giyinip mis kokularımı sürüp aynada gülen gözlerimin içine bakıp,neşeme neşe katıp öyle çıkıyordum evden,mutluydum işte.içimde bi yerlerde o ilk aşkın kırılmamış saflığı ve korkusuzluğu vardı.hasılı toydum ve saftım işte.
ama "ondansonrasındaylayken" oldukça korkak,yersiz bir şekilde temkinli,gerçekçi,katı,taş kesmiş,tepkisiz ve acımasızdım.hiçbir şeyin toz pembe olmadığını idrak etmiş,bu yüzden de hayaller kurmuyordum.hikayemizin o sonu belli senaryolardan olmayacağına dair zerre inancım yoktu,gülmüyordum,canımın yandığını belli etmemek için akıl hastaları gibi nefessiz kalana kadar kahkahalar atıyordum,yüzüm ifadelerim hareketlerim donuktu,tek başıma var olayım kimseye ihtiyacım olmasın istiyordum,mutlu değildim ama mutsuz da değildim, bir tuhaftım sadece.ruh gibi geziniyordum öyle, sigarayı sanki onla kavga ediyormuşum gibi içiyordum,sabahları uyanmak istemiyordum,başım hep ağrıyordu çünkü,iştahım kalmamıştı nerdeyse,canım konuşmak da istemiyordu,bazen saçmalayasım geliyordu ama ondan da çabuk sıkılıyordum,fazlaca aksi ve katıydım,tabiri caizse bir nevi kaşarlanmıştım artık. benim bunlara karnım tok,çok gördüm bunları modunda takılıyordum.
halbuki tam tersi "onunlayken" kaşarlanmış, "ondansonrasındaylayken" toy ve saf olmam gerekirdi.ikisinin mizaçlarına bakınca şimdi çok daha net görebiliyorum o zamanlar göremediklerimi,yani nasıl desem eğer ya ben ya da onlar birbirimizin hayatlarında yer aldığımız zamanlarımızı değiştirebilseydik,her şeyin çok daha güzel ve farklı olabileceğini hissediyorum. çünkü bu iki insan yanlış zamanlarımda girdi benim hayatıma,
ha evet bu benim suçum değil, eğer böyle olmasaydı da diğer türlü olsaydı o zaman hayat neler getirirdi bilinmez ama, öyle işte, pişmanlığını duyduğum bir şeydir bu.
uyudum uyandım , geçer sandım uyudum uyandım. hayatı erteledim. tam 12 yılım geçmiş ertelnemiş zamanlarla. şimdi biliyorum pişmanım. keşke biraz yok olsam.
yaklaşık bir yıl önce kabul etmeyecektim, yaklaşık 8 ay önce o kağıda not almayacaktım, yaklaşık 7 ay önce o mesajı atmayacaktım, yaklaşık 6 ay önce 'o' telefonu açmayacaktım. ve bugün pişman olmayacaktım. ben yine de olmazdım, etmeseydi olmazdım inan...
