3 kuruşluk bir insana 5 kuruşluk değer verdim. 2 kuruşa beni sattı. Hiç gitmeyecekmiş gibi severdi. Gün oldu, hiç sevmemiş gibi gitti. Nerde, nasıl, ne yapıyor bilmiyorum. Umrumda da değil, üzerınden çok ilişki geçti. Ama ilkler unutulmuyor.unutamadıgım ne? Pişmanlığım. Saflığım, onu alıp dünyamın merkezine koymamdı. Peki ya şimdi? Ben dünyanın merkezine koyuyorum. O ise uzakta dadılık yapıyor. Ve hâlâ beni bıraktığı yerde, bıraktığı gibi biliyor. Burnunu sürtmem an meselesi. Ama yapamıyorum. içimdeki aşk, zamanla yerini acıma ya bıraktı.
geçen kış,hava çok soğuk, arabayla karşıya geçicem, edirnekapı geçidi var ya oraya geldim, arabalar yavaşladı,adamın biri yoldaki ufak kediyi kenara almaya çalışıyor.Birazdan arabalar durdu,o sırada ben de kedinin geçtiği metrobüs durağının önüne geldim. Kedi tam ortada ,öbür tarafa geçse kesin ezilecek,bari arabama alıp okmeydanı'nda falan bırakayım dedim. Arabayı durdurdum, kapıyı açtım kediyi almak için. Kapıyı açarken ,dışarıda üşüyen kedi ,sıcak diye tekerleğin üstünden motora girdi. Arkaya arabalar birikti ama öyle devam edemem tabi, kaputu açtım kediyi almak için. Ama motorun neresine girmişse göremiyorum. Rastgele elimi motora soktum,ellerim kanamaya başladı ama pes etmek yok,illa kediyi bulucam. Yarım saat falan aradım,ıslak yere yattım, tam o sırada motorun içinden bir yerden göründü,elimi uzattım almak için ama yine kayboldu. Arabalar birikti,korna çalanlar,küferedenler falan.Ama hiç umurumda değil. Bari arabayı trafiğin olmadığı tarafa çekeyim,ne zaman çıkarsa alırım dedim.Arabayı hareket ettirdim, o sırada sesten korkan kedi yere atladı ve tekerleklerin altında kaldı. Bu benim hayatımda yaşadığım en büyük pişmanlıktır, hala ordan geçerken içim bir tuhaf olur.
keşke seni hayatıma hiç sokmamış olsaydım. yanıma yaklaşmana izin vermeseydim. ilk günlerdeki mesafemi koruyabilseydim hep. ama ben kaçtıkça sen geldin ve ben kırdım zincirlerimi. keşke kırmamış olsaydım, o zincirler halen sağlam dursaydı. hayatımın 2 yılını alıp götürdün. beraberinde de aşka olan inancımı...
hep kandığım için, inandığım için, hayatımın içine etmesine izinverdiğim herkese gel geç senide taşır bu yürek ve beden dediğim için pişmanım da, yapmasam da nereden bilecektim demeden de geçemiyorum.
bilmem kaç ay aynı otobüse bindik. şöyle başladı aslında:
yine bir gün okuldan çıktıktan sonra günün yorgunluğu gözlere beyine bilumum vücut bölümlerine vurmuşken baş önde otobüs durağına doğru yürünürken kafada milyon tane tilki. hep düşüncelr düşünceler. gereksiz hesaplar telaşlar. derken durağa ilk geldğiniz anda hani şöyle bir durağa bakıp sonra bakışlarınız yola veya herhangi bir şeye çakar da otobüs gelinceye kadar oraya bakarsınız ya işte tam o ilk şöyle bi bakışı atarken gözüm bi şeye takılmış. hissetmemişim... nedense hemen saate bakmak geldi aklıma. gariptir. hergün o saatte ordaydım artık. kendimce biraz platonikçe biraz şizofrence sevdim uzaktan saçlarını rüzgarda uçuşan kabanını sevdim.. gidip konuşma zamanı geldiğin de gidemedim.. belki merakı bu hevesi bu heyecanı bitirmek istemedim. keşke gitseydim..
keşke bitirseydim heyecanı..
artık onu görmüyorum hiç..
özlüyorum bazen. keşke söyleseydim..
Yaz okuluna gitmektir. Kendi ellerimle koskoca yaz tatilimi heba ettim. Ne aldığım dersleri verebildim, ne de koca senenin yorgunluğunu atabildim.
Mesela geçen hafta boş kağıt verdiğim matematik sınavında;
Sınav kağıtları dağıtıldı ve tüm anfi deli gibi çözüyor soruları. Bir ben etrafıma bakınıyorum. Ve sorulardan hiçbir şey anlamıyorum. Akabinde daha yarım saat bile olmamışken kalktım. Bana çevrilen şaşkın bakışların altında, "hiç çalışmadım ama çalışsam yapabilirdim soruları" mesajı vermeye çalışan dik ve gururlu adımlarla hocanın yanına gittim.
+ Çıkabiliyoruz değil mi hocam?
- Ne kadar erken. Bu durumda F3 vereceğim sana. Biliyorsundur inşallah.
+ Yok yok! Siz vermiceksiniz. Ben kendim alıyorum o F3'ü. Bildiğiniz paramla satın alıyorum. Ahaaha!!
- Peki çıkabilirsin. (ohh lan cevap kağıtları da boş. Ben bunları kullanırım.)
Gözlerimiz bunları konuşurken aslında tam da şu diyalog gelişti;
+ Çıkabiliyoruz değil mi hocam?
- Yoklamaya imzanı attın mı?
+ Attım.
- Çıkabilirsin o zaman.
yıllarca birbirimizin peşinden koştuk, önce ben koştum yoruldum, sonra sen devam ettin koşmaya, bu koşturmalarımızın arasında farklı sevgililerimiz oldu, daha doğrusu senin sevgilin oldu benim ise yatağımı paylaştığım kadınlar. Sen gönlünü verdin ben ise bedenimi Yüreğimi senden başkasıyla paylaşmadım; sonuçta hangimiz daha dürüst davrandık, saf kaldık dersin?
Sen aşkım dedin aşkın olmayan birilerine, ben ise sevdamı yedirmedim senin gibi köpeklere
Sonuçta kim kaybetti dersin?
Kim kazandı söyleyeyim de en azından cümle alem bilsin:
ilkokuldayken henüz ilk senesinde olan ingilizce öğretmenime '' öğreteceksen adam gibi öğret ya da çek git '' demiştim ve ağlamıştı. Keşke yapmasaydım.
