hayatta duyulan pişmanlık anları.
o kadar çok ki, hangi birini anlasam bir diğerinin hatrı kalır.
ama aralarından birini seçsem herhalde, onunla tanışmam olurdu.
üniversiteden mezun olmak. Ne güzel hiç kendimi yormadan güzel güzel okuyordum. Şimdi bir yandan kpss çalışıp diğer yandan para kazanmak için asjdhk dershanesinde öğretmenlik yapıyorum. Benim zoruma giden şeyse günde 10 saat ders verdikten sonra oturup kpss çalışmak değil, ben bunları yaparken dershane sahibinin şu anda antalya'da tatilde olması. Hem mezun olmamış olsaydım bunları düşünüp kalbimi de yormamış olacaktım.
eğer zamanında eğitim fakültesi yazmış olsaydım bugün yola çıkıp ya kayınvalidemin ya da dedemin yazlığına gidiyor olurdum kızımla. ama ben mal gibi düz memur oldum. sadece mal gibi değil aynı zamanda salak gibi.
yok işte çaresi yok, keşkelerini " iyi ki " ye dönüştüremiyorsun ki.
zamanı geri alamıyorsun mesela.
toprak olanlara bir beden veremiyorsun.
gidenlere " merhaba " diyemiyorsun.
yanlış anlaşılmaların birikirken farkında olup " dur " diyemiyorsun.
(bkz: silktin formatı eyledin viran)
(bkz: kezban olmadan önceki son entryler)
Aldattığı hatunla beraber olmaya devam eden eski sevgiliden yenilen kazık üzerine hiç bir yere ait hissedememek,ön yargılı yaklaşmak.
Yemekhanede telefon numarasını veren 2 metre sarışın rus basketçi çocuğun telefon numarasını almamak."Fake mi lan bu acaba,boynuzları parlatmaya gerek yok kızım" diye düşünürken şeyapmamış olabilirim.
Zorunlu (bkz: o hikayedeki mal benim)
