60 -70 yaşıma kadar yasamiyayim. el ayaktan kesilip coluguma cocuguma yük olmak istemem yada o günlerin eziyetini çekmek istemem. nasıl olursa olsun hiç farketmez boğulma yanma parçalanma patlama.
donarak ölmek. öyle tatlı bir uyku gelmesi, donan uzuvların hissizliği falan. acı yok bişey yok. uykunun yumaşak kolarına bırakıyorsun kendini. burda bütün psikopatlıklarımı dökeceğimi zannediyorsanız yanılıyorsunuz.
Guneş ardımda batarken, giysileri parçalanmış ama muzaffer bir duruşla göklere "kazandım" diye haykırıp diz çökerek son nefesimi vermek isterdim. Kulaklarımda sevdiğim zafer marşlarıyla...
