her hangi bir konu da çaresiz kalmak. konu ne olursa olsun yapacak hiç bir şeyinin olmaması, elim kolum bağlı kalıp olaylara müdahil olamamak en büyük fobi olsa gerek.
yolda giderken hep ayağım takılacak, düşeceğim ve kafamı araba ezecek diye korkuyorum.
ciddi olarak bu korkuyla yaşıyorum, gözümün önüne geliyor sürekli.
(bkz: sözlük yazarlarının psikopatlaşması)
Yükseklik.O kadar ki 4.kattan dahi aşağıya bakamam,hatta yüksekten aşağıya bakana bile bakamam,annemin 3.kattaki penceresinden sokağa bakamam,dönme dolaba binemem,çocuğumu bindiremem,köprülerden geçerken aşağıya bakamam,Boğaz Köprüsü'nden çoğu kez gözüm kapalı geçerim,en büyük kabusum birinin beni itmesi sonucu düşerek ölmemdir,sık sık rüyalarımın ortasında düştüğümü sanıp bağırarak ya da bağırma isteği ile uyanırım.Bu korku nedeni ile misal,Kız kulesine gidip kuleden dışarı bakamamışlığım,Galata Kulesi'nin terasına çıkamamışlığım,yüksek binalarda çalışan arkadaşlarımı ziyaret edememişliğim ve her uçağa binişimde tir tir titremişliğim vardır.
başta ölümden korktuğumu sanırdım. sabahları hüngür hüngür ağlayarak uyanırdım.
anne rüyamda seni ölürken gördüm diye. sonra dedem öldü.
daha çok iyi vakitler geçireceğimi düşünürken hemde pek fazla anım olmadı onunla ama melek gibi insandı.
annem ben ağlamıyayım diye o çok iyiydi allah onu çok seviyordu o yüzden aldı dedi.
içimdeki korku daha da büyüdü. çünkü benim annem de melek gibiydi. ya allahım onu da alırsa benden diyordum. daha da ağlıyordum.
o gün hala gözümün önünde barış mançodan gül pembe çalınca yine yine yine ağlarım. hatırası vardı çünkü bende.
ve melek dedem de toprağa karıştı.
o günden sonra sevdiğim bir insanı kaybetmedim.
artık büyüdüm ölüm ne biliyorum.
ama yine de korkuyorum işte.
beni almasından değil, sevdiklerimi almasından korkuyorum...
