yaklaşık dört gün önce: komşumuz ani bir kalp kırızi geçirip öldü. çoçuklarının arkasından söylediği sözler beni çok etkiledi. sanırım hala duygularım varmış diye düşündürdü .
fakir bir aileden gelen bir ilkokul çocuğunun, durumu iyi olmayan arkadaşına karınca kararınca yardım etmeye çalışması, bunu yaparken de incitmeden olsun deyu çabalaması...
esi vefat etmis kurs hocamin 'ben de 14 subatta sevgilimleydim, onu kokladim... Daha sonra carsiya cikip onun adina kendime bir seyler aldim. Ozlemis beni...' dediginde agladim. Eve donup cevremden kimsenin vefat etmemesine ragmen ben... Iste her neyse, korkumdan agladim. Ilerde topragini sevicek, tutamadigi, yasarken tutmadigi ellerimle mezarina cicekler tasiyacak olma dusuncemden agladim. Cok agladim. Ilk ve son kez cok agladim.
ya sonra filmi... Hani şu özcan denizin hüngür ağladığı sahne. Kendimle alakası yok, aynı sahneye şahit olmuş biri olarak, bir erkeğin o halinin canlı şahidi olarak, bir kardeşin en zayıf anına şahit olarak ama hiç bir şey yapamayarak, tek kelime edemeyerek yutkunarak, kendimi sıkarak geçrrdiğim o anlar aklıma geldi. Hüngür hüngür ağladım..
