gündüzleri uyuyup, geceleri zombi gibi bilgisayar başında vakit öldürdüğüm günlerin birinde, sabah olmuş ben fark etmeden.
üzerinize afiyet dışarı çıkıp, bir börek alayım. yer yatarım diye düşünüyordum. hay çıkmaz olaydım. güneş ışınlarına temas edince gözler, şelaleden akar gibi, gözlerimden yaşlar akmaya başladı. durduramıyorum amk. gören bu çocuk niye ağlıyor diyecek. siliyorum, siliyorum yok. neyse ben böyle sulugöz bir şekilde börekçiye geldim. siparişi yaptırdım. parayı vericem. dayı demesin mi; bak kardeşim hiç bir kız için değmez üzme canını falan filan bir şeyler zırvaladı. eyvallah dayı dedim ve eve koşarak geldim. o günden sonra arada balkona çıkıp gözlerimi alıştırıyorum. bu da böyle bir anımdır.
