pazar günü ağladım. annemin stresten tansiyonu çıkmıştı ve bayılıp düşecekken yakaladık. bizler büyürken anne babalarımız yaşlanıyor. annemin yatakta bembeyaz yüzünü görünce odama geçip ağladım. ilk kez bir gün onların benim yanımda olamayacakları günü hayal ettim...
deli deli olma filmine ağladım ben en son.
salya sümük hem de.
yaşamda çok zor ağladığım için, filmler-şiirler-şarkılar ağlatıyor beni.
sanatı seviyorum.
çocuk esirgeme kurumunda gördüm. gençten, en fazla 30 yaş civarında bir adamın 4 yaşındaki kızıyla el ele kuruma girerken kızının 'benim evim burası mı oldu şimdi, burada mı uyuyacağım geceleri?' diye sorması. ve babasının buna gayet soğuk kanlılıkla 'evet tatlım burası senin evin' demesi.
daha beteri,içeri girip çocukları severken aynı kızın kolunda sigara yanığı görmüş olmam. gel de ağlama!
ota boka ağlar oldum bi iki haftadır.. ağlamak güzeldir insana insan olduğunu hatırlatır.. hakkaten ne güzelmiş insan olduğunu zayıf olduğunu kabul edip doyasıya ağlamak güçlü görünmekten yorulduk abii içimizde ne taşıdığımız aşikar daha neyin gururu bu.. ooh hiçte utanmıyorum gene olsa gene ağlarım:D
