Erkeklik üzerine onlarca kitap okuyup, kaynak tarayıp bir de üzerine sayfalarca makale yazmama RAĞMEN, içimdeki anaç ve domestik insanı öldürememiş olmam ve hala kadın erkek eşitliğine inanamamam.
Hayat akıp gidiyor ve ben neredeyse hiç bir şey yapmıyorum. Bir şey yapmamak da aslında bir seçim yapmış olmak ama onu da isteyerek yapmış olmayınca seçim yapmış gibi de gelmiyor.
Bugün yıllardır denizde dolaşan Mumya olmuş amcanın haberini okudum. Collateralde Tom Cruise diyor ya metroda olsen kim bilir kaç durak öldüğün anlaşılmadan gidersin.
Researchers claim to have developed a simulator which can feed information directly into a person’s brain and teach them new skills in a shorter amount of time, comparing it to “life imitating art”.
They believe it could be the first steps in developing advanced software that will make Matrix-style instant learning a reality.
Gerçekten bunu mu görmek istiyoruz gelecekte? Yoksa teknoloji ve "hızlı" gelişime karşı olan obsesif kompülsifliğimizin önlenemez bir sonucu mu bu?
Şimdi bu teknoloji gerçek olursa ne olacak?
"daha az zamanda daha çok bilgi edinebilicez."
Peki sonra?
"daha fazla gelişicez işte üff"
Peki sonra?
"sonra?"
Yani ne olacak? içimizdeki içgüdü kadar köklü kin, kibir, kıskançlık duygularını da silebilecek miyiz? Beynimize kendi türümüz dahil her türlü canlıya fütursuzca zarar vermekten vazgeçebilecek bir program yükleyebilecek miyiz? Ölümlü ve kusurlu olduğumuzu kabullenebilecek miyiz? Dünyadaki ekosistemin yöneticisi değil yalnızca basit bir parçası olduğumuzu kabullenen bir yazılım kodlayabilecek miyiz? "Kendimizi doğal süreçten bu kadar soyutlamanın on zararı" tarzı demeçler de default olarak olacak mı kafamızın içinde?
Yani diyorum ki eternal sunshine of the spotless mind diyorum. Yüklemeden bir reset atsak diyorum. Böyle fena kasacak diyorum.
Dipbok: Artık atamalardan ümidi kesin hocalarım. Millet müfredatı evinde yükleyip gelecek siz hala biraz da genel kültür çözeyim sonra alan sorularına bakarım falan. Beyin bedava. Bedava ya? Niye hamallık edelim?!
Sevdiğimin beni sevmemesi... Daha kötüsü ona köpek muamelesi yapanların peşinden koşması. An itibarıyla değil üç yıldır canımı sıkıyor. Çıkaramadım kızı aklımdan. Sinir hastası oldum çıktım. Hayattan bıktım be.
Korkudan uyuyamıyorum uyursam da korkarım sözlük.
Işığı açık bıraktım ve müzik açtım aklımdaki düşünceleri değiştireyim diye. başka ne yapmam gerekiyor söyleyin bana.
Bir adım sonrasını düşünmeden yaşamış olmak. Hangi güven hangi cesaret hangi cürretle...
Neye, kime, nasıl, niye güvendim ki.
Hangi kafayi yaşıyordum..
Sözleri senet bilmek en büyük aptalligimdi sanirim.
Ah yalan dünya.
