bir sürü vardır aslında. özellikle şu anımı anlatayım.
yıl 2008 türkiye hırvatistan maçı penaltılara kaldı ve heyecanla futbolu bilen bilmeyen aile üyeleri adeta ekrana kilitlendik. ben hop oturup hop kalkıyorum, duramıyorum. babamın sağına oturduğumda hırvatistan penaltı kaçırırken soluna oturduğumda biz gol atıyorduk. hatta gerçekten çalışıyor mu diye hırvatistanın bir penaltısında babamın solundan kalkmamıştım ve gol atmışlardı. hırvatistanın penaltılarında hep babamın sağında oturdum ve ya top auta gitti ya da rüştü kurtardı. çok sevinmiştim. arada tutuyor böyle şeyler valla.
Benim övdugum şeye nazar degiyor ya patliyor ya kiriliuor yada başina kptu bişey gelip o ozellgini kaybediyor o yuzden asla bişeyimi ovmemeye çalisiyorum.
merak ettiğim bir durum olduğunda, karşıma çıkan ilk arabanın plakasına bakıyor olmam. eğer çiftse olduğu anlamına, tekse olmayacağı anlamına gelir. çoğunlukla da beni yanıltmaz. tesadüfler tesadüf değildir çünkü.
takip edilmen, paranoyak olmadığın anlamına gelmez.
kötü bir olay bizim başımıza gelmesin diye yaptığımız tahtalara vur hareketi vardır. onu her kulağım için on kere yapmayınca rahat edemiyorum. *
(bkz: kendime gülesim var)
Küçükken anneannem "Gece tırnak kesilmez, kopsa bile mumla yapıştırın" derdi. Halen saçma geliyor. Ama korkmuyorum da değil. Akşam vakti tırnak keseceğimde; tırnak makasını elime aldığımda hep aklıma gelir bu laf salatası.
böylesini ne gördünüz ne de duydunuz: bir yazı yazarken sürekli en güzel harfle yazıyı bitirmeye çalışıyorum! mesela a, e, d, k, y gibi. eğer yazımın sonunda boşluk, nokta gibi şeyler varsa hiç üşenmiyorum önceden yazdığım mesela bir e harfini silip yeniden yazıyorum böylece yazımı güzel ve uğurlu bir harfle bitirmiş oluyorum. noktayla bitirirsem her şeyin sonu gelecekmiş gibi geliyor, boşluk bırakırsam da boşluğa düşeceğim gibi geliyor. o yüzden her şey yolunda gitsin diye güzel bir harf yazıp yazımı bitiriyorum. **
