daha seni tanıyalı 2 ay bile olmadı ama ben bu süre zarfında hergün biraz daha yorgun uyandım, ayaklı enkaz gibi dolanıyorum etrafta. yorgun ve bitkin hissediyorum kendimi. bütün hayat enerjim en son zerresine kadar çekilmiş gibi hissediyorum. sürekli gerginim. beni mutlu etmesi gereken şeylere bile tam anlamıyla sevinemiyorum. sen bana hiç iyi gelmedin. ama ben artık oluruna bırakıyorum. yoruldum çünkü. yıprandım. eğer birse kaderler zaten ne engeller de girse araya birleşir yollar. yok eğer yoksak birbirimizin kaderinde herkes kendi yoluna o zaman, yapacak birşey yok...
öyle bi aşık olabiliyorum ki kendim bile anlayamıyorum. unutmak için çabalarken düşünmemeye çalışırken oluyor işte pat diye karşıma çıkıyor hatunlar ondan böyle bu kadar ayran gönüllü oldum zaten. ama bu sefer daha da bi başka sanki. olsa da olmasa da olsun artık bişeyler kafasındayım.
benim birçok sevgilim oldu ama aşık olmadım sevgili sözlük. sırf sevgilim olsun sinemalarda, cafelerde, parkta, bahçede, vakit geçirebileceğim sevgililerim oldu. ciddi olamadım hiç bu konuda. çünkü bana hiç samimi gelmediler , ya da bağlanırlar diye çok korktum bu yüzden hep uzak durmaya çalıştım. rahatıma düşkün bir varlık olduğum için sevgili benim için olmazsa olmaz değildi. biri gider biri gelir diyordum hep. yeri geldiğinde terkettim, yeri geldiğinde terk edildim. güzel bir duygu olduğunu ve herkesin en az 3 kere yaşaması gerektiğini düşünüyorum. arkadaşımın 8 yıllık ilişkisi var, hala sıkılmadan ilk günkü gibi aşık, ben beceremiyorum sözlük, bu durumun sonu nereye varacak bende bilmiyorum yalnızlığa alıştım, mutluyum. düzenli bir ilişki istiyor muyum? cevabım hayır, neyse ben çay koyayım!
14 yıl geçmesine rağmen aynı lisede onun yanına yönelip sırasına oturuyorum ve aynı çirkin arkadaşı "burası dolu beee" diye çemkiriyor ben de aynı çirkin arkadaşına "sıranı değiştir bir aylık saç sakal traşın benden" diyorum. bu rüyayı ne zaman görsem uyandığımda gülümsüyor oluyorum.
aslında ben hep ilerde çocuklarıma annenizle üniversitede tanıştım demeyi hayal etmiştim. bilemedim şimdi nereden gelmiş aklıma ama sanki hep anlatmam gereken üniversitede anneleriyle çıkarken yaşadığımız bir sürüyü anıyı anlatmak zorundaymışım gibi hep. aslında zorunlulukta değil ama mutlu eden bir düşünce diyelim. lakin gel gör ki üniversite bitince sen de gittin ya. işte o hayaller hep yıkıldı be hacı.
