eski sevgilime "o kadar buyuk ki icimdeki duygusal bosluk, ne koyarsam koyayim dolmadi hic, dolmayacak da" demistim. Gulmustu. Guldum sonra bende. Acimla dalga gectim. Keske biraz onurlu olabilseydim o an. Sonra bosver diye teselli ettim kendimi, yok nihilistim ben dedim sacmaladim kendi kendime. Ama anlami var her seyin. Iste beyin kilif ariyor nihilizm diyorum o yuzden kendi kendime pismanlilarim icin. Ama sonra yine o kadar buyuk ve alçak geliyor ki acilar, ozellikle sonbahar, daha uzuluyorum.
ben öldüğümde hala yazılarımı okuyup gülümseyen veya bana kızacak olan insanlarin yüzü. ciddi ciddi düşünüyorum bazen acaba şu yazar neler yazmiş diye okuyan varmıdır sahi?
yds yds yds. bu sınav bana girmeden benim bu sınava girip kurtulmam lazım. şu an aklımda ezberlediğim 1750 kelimenin yarısı (bkz: gezi parkı) için direniyor, kalan yüzde elliyi zor tutuyorum.
