Yemeğimi yedim, tabağımı ve bardağımı alıp mutfağa götürdüm. Annem teşekkür etti. Teşekkür edilecek ne varsa? Eşşşek gibi yapmam gereken şeyi, artık kadına yıllarca nasıl yıktıysak garip geldi. Canım annem, hakkın ödenmez.
Başkası adına çok utanmaya başladım. Birbirine küfür edenler, birbirine küfür etmemeleri için duyar kasanlar, duyar kasanlara sinirlenip küfür edenler.
Okulda veya başka bir yerde ansızın bir yerlere dalabilme özelliğine sahip biri olarak çoğu kez öpüşen çiftleri falan basıyormuş hissine kapılıp utanıyorum. Tabi kosarak uzaklasıyorum o ayrı.
Alışveriş merkezinden çıktığım an elimdeki gratis ve lc waikiki poşetlerini farkettigim an yerin dibine geçiyorum ya. Olamaz böyle eziklik, fakir hissediş.
Ortamlarda en iyi markalardan giyiniyorum derim kim bilecek diye düşünürken o poşetlerin kara bir leke gibi elimde olduğunu aklıma getiriyorum.
Neyse ki yanımda her daim beymen poşeti taşıyorum...
Yaş 17 falan. Evde küçük sünger bi top buldum. Kendimi böyle önemli futbolcuların yerine koyarak maç yapıyorum. Topu bir duvardan diğerine atıyorum. Tam bu sırada kapıya nişan aldım. Kapı sözde kale ben de frikik kullanıyorum. Topa abanmamla babamın kapıyı açması bir oldu ve top babamın yüzüne laps diye yapıştı.
"Oyna oğlum sen top oyna, oyna..." diye diye söylenerek uzaklaştı ama ben de yerin dibine geçtim.
Biri beni övdüğünde, özellikle de o övgüye layık değilsem çok utanıyorum. Mesela ortamlarda bir arkadaşım "ya onun da sesi güzeldir" diyince ulan şimdi söyle bakalım bi şarkı derlerse ne bok yiyicem diye düşünüyorum. En yakın örnek de babam bizim oğlanın ingilizcesi de çok iyi diye bi tanıdığa anlatırken adam hadi ya konuşsun bakalım diyecek diye aklım çıkıyor. Tamam bir zamanlar öyleydi lakin artık değil napayım öleyim mi lan?
misafirliğe gittiğim evde tuvalete gitmekten utanıyorum. mesela aynı apartmanda bir komşudaysam hemen evime gidiyorum komşu gel burayı kullan diye ısrar etse de dinlemiyorum.
