kendi varoluşuna kabulden öteye bir açıklama bulamadığı halde yaratıcıyı inkar ederken kendi varoluşunu delil gibi sunarak "işte ben burdayım, varlığım isbatım. ya o nerde" mantığını kullanan kişinin ironik hali, aynı düşünceye sahip olanlarca farkedilemeyecektir. oysa ilim, bilim, mantık ve akıl sadece inançları inkar edenlere delil üretme kısırlılığında değildir.
(#4934687) numaralı entryden sonra aklıma gelen, takribi 11 yaşındayken; hayatın anlamını daha ergenliğe girmeden çözmüş bir piçirik iken, çevremdekilerin "eheh" demesine sebep olan; sonra da içten içe yardığını fark ettiğim mütüş aforizma efendim. ne açıklama yaptım, breh breh.
"mutluluk duygusunu tadabilmek için, mutsuzluğu yaşamak gerekir. mutluluğun sonu da daima mutsuzluktur, çünkü sonsuz değildir. mutsuzluk 2-1 öndeyken, niçin kendimi hırpalayayım?"
defterde aynen böyle yazmışım.
lan menajerlik adamı olacağım o zamandan belli. aforizmada bile 2-1 diyorum, oyuncu değişikliği yaparak durumu eşitlemeyi bile düşünebilirim.
