insanın şefkat ve sevgi açlığından kaynaklı, esasında cevabını duymak için söylenen söz, yapılan orta, alt yapı...
Değişik bir saplantıdır ki insanlık aleminin çoğunda bulunur. söyleyince bir bok oluyor sanki... cevabını da duyunca ikinci bir bok oluyor sanki... enteresandır.
gündüz vassaf, cehenneme övgü adlı kitabında şöyle diyor bu mevzu için;
--spoiler--
türümüzün en karmaşık ve en zengin deneyimlerinden biri olan aşkta, örneğin, "seni seviyorum" sözcükleri bakıştan, temastan, kokudan ve aşkı ifade eden çeşitli seslerden çok daha fazla önem kazanmıştır. duyularımızın ortak ve karşılıklı deneyimi aracılığıyla aşkı paylaşmaktansa, ona konuşulan sözcüklerle sahip çıkmaya çalışıyoruz.
her aşk farklı olduğuna göre, her aşkta, paylaşılan sözcükler de farklı olur, diye düşünüyor insan. ama, hayır! sözcük, deneyimler dünyasından daha önemli. ve "seni seviyorum" cümlesindeki totaliter sahiplenme, tüm aşk deneyimlerini standartlaştırıyor. aşkı nicelleştiriyor. bu tümceyi, aşka aritmetiği sokmak için kullanıyoruz: "ben üç kez aşık oldum."
--spoiler--
"evet lan, hakikaten de öyle." dediğinizi duydum, sessizce dağılabilirsiniz.
