ne zaman bir şeyler izlerken insanların eğlenmek ve sosyalleşmek için, gürültülü bir mekanda saatlerce aptal aptal sallanmaya gittiğini görsem hep aynı soruyu sorarım: "bunun nesi eğlenceli lan?".
hayatta kalabilmek için sürekli birilerinin kendisine eşlik etmesine ihtiyaç duyan birinin kendine saygısı yoktur zaten tanımıyordur bile kendisini. sürekli insan içinde olayım, sürekli konuşayım, sürekli dinleyeyim, hep yanımda birileri olsun, sürekli bir dedikodu ortamı, sürekli başkalarını tolere etme zorunluluğu, sürekli aptal sosyal oyunlar... bak bunun düşüncesi bile yorucu, duvarlar üzerime gelmeye başladı.
böyle bir yaşantının içinde insanın hiçbir şeyle ilgilenmesi veya gelişmesi mümkün değil. netice olarak vasat olmak kaçınılmaz. ben uyandığımda gözümü açacak enerji bulamıyorum insanlar her gün dışarı çıkıp partilemek istiyor. keşke ben de öyle olsaydım valla ne dert var ne tasa.
