yendiğim fobidir. dışarı çıkınız, insanlarla muhatap olunuz, onların kaçılacak şeyler olmadığını görünüz.
belki klişe olacak ama yapmanız gereken tek şey korktuğunuz ne varsa üstüne gitmektir. gidin bildiğiniz kalabalık bir yere oturun insanları izleyin,geçiyor, kesin bilgi.
Reddedilmekten rezil olmaktan insanların beni sevmemesinden yaptığım bir şeyi onaylamamalarından korkuyorum öyle bir insanım ki dışarda kendime yemek dahi alamıyordum, zor iş sosyal fobik olmak , toplum önüne çıkmaktan da korkarlar.
hani siz kendinizi kusuruz zannedip karşınızdakileri kusurlarıyla değerlendirirsiniz ya işte bu insanlar kendi kusurlarını görüp karşısındakileri ise göründükleri gibi zannediyorlar yani kusursuz.. ve bunun ismi bir hastalık oluyor utanılacak sıkılınacak bir şey oluyor. işte bu işler böyle.
3 sene evvel 17 yaşında iken annemin zoru ile gittiğim psikiyatristin bana koyduğu 2 tane ilaç yazdığı aynı zamanda sosyal anksiyete bozukluğu olarakta bilinen rahatsızlık.
böyle bir rahatsızlığın var olduğunu bile doktor söyleyince haberim olmuştu. yaptığım araştırma sonucu fark ettim ki sosyal fobisi olan kişiler içinde bulunduğu durumdan rahatsızlar oldukça fakat ben ise asosyal olmaktan hiç bir zaman rahatsızlık hissetmemiştim. bu sebepten ötürü doktor ile görüşmeye devam etmedim. ilaçları da almadım. şimdilerde ise acaba hata mı ettim diye düşünmeye başladım ufak ufak etrafımdaki insanlar ile en ufak bir ortak noktam yok hiç bir konuşmayı 5 dakikadan uzun süremiyor. çevremdeki karı-kıza bile duymamıştım şu süreye kadar şimdi ise gerçekten rahatsız olmaya başladım çünkü çevremde beğendiğim kızların hiç biri ile aynı dili konuşamıyorum. kağıt kalem dışında derdimi anlatıp çözüm arayabileceğim kimse yok son 3 ayda harcadığım kağıdın haddi hesabı yok ama yinede kendimi bulamıyorum. çok şey kaybetmişim be sözlük ergenlik ve çocuklukta öğrenmem gereken iletişim becerisini bu saatten sonra nasıl kazanacağıma dair en ufak bir fikrim yok. artık yalnızlığım adeta bir parçam haline geldi. sırtımı dönemiyorum. eş kaza tanıdığım birine yolda görecek olsam görmezlikten gelip beni görmemesini umuyorum. bu saatten sonra olmazmış gibi geliyor artık.
ilerlemiş hali daha farklıdır. Yeni saç stili istersiniz herkes bakar, yorum yapar diye yapmazsınız. Kolye, saat, bileklik takarsınız gereksiz yere korku ve utanç duyarsınız.
Arkadaş yapmak imkânsız gibidir. Arkadaş yaparsınız fazla samimi olmadığınız zamanlarda samimi olmak isteyen arkadaşınız şakasına mal dese bile günlerce, aylarca düşünürsünüz. Kin duyarsınız.
Tanımadığınız biriyle konuşurken litrelerce terlersiniz. Soğuk basar. Toplu taşıma aracında yanındaki rahatsız mı oluyor ? Bana mı bakıyor ? Gibi sorularla kendinizi bunaltırsınız. Kaslarınızı kontrol edemezsiniz o yüzden ağırır.
Yanlış yapmaktan o kadar çok korkarsınız ki...
Asosyallik ile karıştırılmamalıdır. Farklı kavramlardır. Sosyal fobi daha ağırdır.
Beklemeyin. Kendinizi yemeye gerek yok. Zaman kaybetmeyin. Korkmayın, tedavi olun.
birine öyle olmadığı halde "sana büyü yapılmış" ya da "çok kötü görünüyorsun iyi değilsin sen" ya da bu tarz şeyler derseniz, ve o da bir zaaf gösterip bu söylenenleri sorgulamaya başlarsa zamanla gerçekten büyülü ya da hastalıklı gibi davranmaya başlar. büyünün ya da hastalığın ona yapamayacağı şeyleri kendi kendisine yapar. insan beyninin bir bölümü sorgulama yapmadan, yalan yanlış, mantıklı, saçma ayırt etmeksizin bir şeylere inanıp onu tüm vücuda dayatabilir. ne kadar güçlü olursa olsun insan böyle düşüncelere tutulabilir. yaşama bağlayan hormonları kısıtlar vücut. bünye gerçekten zayıflaşır. başlangıçta soyut bir hayal, fikir olan durum beynin ikna olmasıyla gerçeğe dönüşür. 100 kilo kaldırabiliyorken 80 kiloda zorlanırsınız, 10 saat çalışabiliyorken 2 saat katlanılmaz olabilir, günde 100 kere gülebiliyorken bu sayı eksilere düşebilir, 10 kişiye tahammül edebiliyorken 1 bile çok gelebilir, 1000 adım atıyorken yataktan çıkmak işkenceye dönüşür. vesaire.
topluluktan korkuyor olabilir insan ama o topluluk elinden geleni ardına koymasa dahi, insanın kendi kendine uyguladığı "sen aşşağılıksın, sen beceriksizsin, senden bi bok olmaz" negatif telkinlerin etkisine yaklaşamaz bile.
ya, bu etki yüzünden konuşamayan insan bile var. ulan. hani her şey zor geliyor, yapmak istemiyor, yapamayacağını düşünüyorsun falan. ya insan için konuşmak ne kadar zor olabilir ki. yıllardır yaptığın bir şey, kötü bir hitabet olabilir. ses tonu berbat olabilir. ama kelimeleri arka arkaya getirememek nedir. topluluk mu unutturdu kelimeleri sana, dilini mi bağladılar. yoo. konuşmayı mı bilmiyordun? yoo. gayette konuşmanın ne demek olduğunu biliyordun. sen yaptın. sen dilini bağladın, kimse sana bir şey yapmadı. kendini o kadar aşşağıladın, yetersiz gördün ki yönetici organın buna inandı ve senin için bebekken bile yaparken zorlanmadığın bir şeyi senin için imkansız kıldı. gerek görmedi buna, çünkü sen ona gerek olmadığını hissettirdin. oysaki seni, seni bile şaşırtacak şekilde şakıtabilirdi. onu birazcık şımartın, pohpohlayın, gazlayın. sonra da ona teslim olun. onla inatlaşmayın, onu küçümsemeyin. ondan başkası size yardım edemez.
spor yapın, sağlıklı beslenin, pozitif düşünün demiyeceğim. napın biliyonuz mu. beslenirken beyninize telkinler yolladığınızın farkında olun. "mücadelenizin içinde sizi güçlü tutacak şeyler" yiyorsunuz siz aslında. ya da "hiçbir şey sikinizde değil, yemiş olmak için" yiyorsunuz. beyninizin içindekinin, sizin yaşantınızdan aldığı mesaj bunlar oluyor çünkü. hangi mesajı vermek istiyorsanız, ona göre beslenin. her gün bir saat koşarak, ip atlayarak ona deyin ki "lan bak sikik, ben burda kendimi niye paralıyorum, he? niye. çünkü ben güçlü olmak zorundayım, bir topluluk önünde sunum yapacağım, sen de götünü topla, içeriyi yönet, hormon mormon ne gerekiyosa salgıla adamı hasta etme. evet. hasta bile olmamam lazım. ona göre çalış, zayıf düştüğümde beni uyar". bu mesajı siz dillendirmeseniz bile o alır, hakkat bu bi şeyler yapacak, hazırlıklı olmakta fayda var der. bir hafta 10 gün içinde uygulamaya koyar işleri düzenler. hissedersiniz. pozitif düşüncenin de ne kadar önemli olduğunu anlamışsınızdır sanırım.
evet, çözümü meşguliyettir. saçma sapan fikirlerle sistemi çalışmaz hale getirmemek için işe yarar bir şeylere odaklanmak lazım. sürekli yenilenen, değişen, gelişen bir amaç, bir hedef lazım herkese. işsizlik zor zanaat.
hiçbir şey yapmamaktan, mücadele etmemekten, ya da bir şeylerin, birilerinin gelip sizi boktan bataktan kurtarmasını beklemekten hoşlanıyor olabilirsiniz. kolay gelebilir, hatta zevkli bile gelebilir. ama ne olursa olsun, ne durumda olursa olsun. insan vücudu komadan bile çıkabiliyor unutmayın. kendinizi sevin. başkalarının da sizi sevmesi güzeldir ama size yetmez. sizin asıl ihtiyacınız kendinizi sevmeniz. başkaları sizi sevdiği, takdir ettiği için kendinizi severseniz, o sevgililer kaybolduğunda yine kendinizi kaybedersiniz. kendinizi bulun. öpün, sarılın koklaşın barışın birlikte savaşın. kendinizle savaşmayın. allahııımmmmm nasıl kişisel gelişim kitabı cümleleri kuruyorum ehüeheüe.. adam olun adam, siktirtmeyin dalağınızı. amcıklar, mağara hayatından bu günlere geldik. madenleri işledik, doğayla savaştık, uzaya açılıyoruz. nerden geldiğinizi, nereye gittiğinizi hatırlayın biraz. yapamam edemem diye bi şey yok.
ne doktorla,ne ilaçla,ne kitapla geçicek birşey değildir.
aktif bir arkadaş bulun ve o nereye giderse gidin.
mümkünse insanlarla iletişim kurubileceğiniz bir işte çalışın.
bol bol seyahat edin.
ciddi bir sorundur. kendi kendine teşhis koyanların bir çoğunda olmayabilir. yani adını koymak sorunu yok etme adına bir ilerleme olmayabilir bu konuda. psikiyatrdan kesinlikle uzak durarak, psikologa gidilebilir.
hiç rezil olmamaktan dolayı gelen korkudur bir bakıma.
bırak bi kez batsın, sonra çıkış inan daha kolay.
22 senedir bu hastalıktan öyle ya da şöyle muzdarip hayatımı devam ettirmeye çalışıyorum.
bundan mütevellit 16 yıllık öğrencilik hayatımda da, insanların önüne çıkmak zorunda kalınan sunumdur, projedir odur budur hep kaçtım, dersten kaldım yine yapmadım öyle bir şey yani.
bugün de sunum hazırlamadığım ve grup arkadaşlarım gelmediği halde pek sevgili hocamız da çık anlat bi şeyler önemli değil diyerek, bana kaçış noktası bırakmadı.
ulan hazırlanarak yapamadığım şeyi hazırlamadan nasıl yapayım.
konu mu? konu psikolojik rahatsızlardan biri olan " sosyal fobi".
çık derdini anlat dercesine bi şeydi yani benim için.
hiç hayatın kendisinin sizinle dalga geçtiğini hissettiniz mi? ben bugün hissettim. ironini sikiyim hayat.
En iyi kurtulma yöntemi büyükşehirlere yerleşmek olan hastalık.. Evet hastalığı yenmek istiyorsanız önce büyükşehire taşının sonra burada psikiyatrik bir destek alın ilaçları ve terapileri aksatmayın 3 ayda yetenek sizsinize katılıp jüriyi trolleme kıvamına gelmezseniz tüm alem beni...
Neyse..
Evet ne diyorduk büyükşehir? Evet büyükşehir o kadar rahattır ki insanlar genelde kendi halindedir. istediğiniz kıyafeti de giyseniz, biraz farklı da konuşsanız kimse size AA bak uzaylı muamelesi yapmaz. insanlar genelde bazı şeylere doymuştur. Ya da o kültürle yetiştiği için böyle şeyler normal olmuştur artık.
Hani siz kültür olarak izmir şehrini yermeye çalışıyorsunuz ya bakın gidin bugün izmire bir tane bile sosyal fobik bulabilecek misiniz? Ha illaki olur ama küçük şehir kadar değil, abi kim ne derse desin küçükşehirler de bu hastalık 10 da 7 durumda. Gerek ailelerin çocuk yetiştirmeyi bilmemesi, gerek halkın bazı şeylere aç olması, görmemiş olması sizi sosyal fobi etmekte büyük bir etkendir. Unutmayın bu hastalıkta çevre faktörü de büyük bir etken..
Genelde sosyal fobide şu düşüncüler sık sık kafadan geçer
- bu kıyafeti çok seviyorum ama insanlar uzaydan gelmişim gibi bakıyor ( oo erkek adam dar mı giyer ) ayıp ayıp utanç verici.
- bu tartışmaya katılmak istiyorum ama buradaki insanlar fikirlerime karşı çıkar ve muhtemelen dışlanırım. Özellikle küçük şehirlerde öyle felsefeymiş, ideoloymiş, olmaz. Hem günahtır günah... Hele birde ateistseniz, insanlar sizi kesmeyi bile düşünebilir.
- müsait bir yerde inebilir miyim mi desem yoksa sadece durakta mı desem.. Bir defa bu düşünceyi oluşturan yine aile ve çevredir. Özellikle küçük yerlerde yahu insanlar en ufak harekete saçma sapan bakışlar atıyor, cidden müsait bir yerde inmek istiyorum diyin en az 5 kişi size bakmazsa şerefsizim..
- kesin şu an herkes bana bakıyor düşüncesi.. cidden dönüp bakın etrafınıza.. biraz giyiminiz mi farklı hemen herkes uzaylı bakışı atar.. Hiç unutmam 15 yaşındayım sürekli apartmanın girişinde 3-4 tane kız olur sürekli fobiğim zaten bakamıyorum onlara.. Ama onların beni szdüğüne inanıyorum. Bir gün bende dik bir yürüyüş ile biraz onlara bakayım dedim harbiden de bakıp aralarında birde kıkırdaşıyorlardı.. Zaten sosyal fobiksin lan acaba neden güldüler, lan yoksa dalgamı geçtiler, belkide biri benden hoşlanmıştır yok ya benden kim hoşlansın..
E kardeşim şimdi sen diyorsun ki bütün bu düşüncüler aslında soyut, kimse seni öyle görmüyor falan bal gibide görüyor işte, öyle davranıyor, küçükşehirler hep böyledir.. Kabugunuzdan sıyrılmak istiyorsanız önce psikiyatriye gidin sonrada büyükşehirlere yerleşin, birazda gayret edin aşılmayacak bir duygu değil.. Birde bu hastalıkda sevgili falan olmanız imkânsız gibi bir şeydir. Tipiniz o kadar iyi bile olmasa kesinlikle sevgili olamama durumu tiple alakalı değil bu lanet olası hastalık yüzündendir.. Yoksa çoğu kız konuştuktan, ortama girdikten sonra eninde sonunda yüz verir size, ayrıca yine bu hastalık yüzünden türk kızlarına bir nefret cephesi oluşturulur. Sosyal fobimizi böyle bir savunma mekanizması ile bastırma yoluna gideriz, genelde kızların ilk konuşmada evet diyeceğini, kendiliğinden gelmesini falan bekleriz, bakın gidin büyük bir şehire bu düşünceleriniz tamamen değişecek... Hayallerinizde mutlu olmaya çalışmayın.. Hayat kısa, gençlik çok çok kısa... Son olarak bu hastalık çoğu zaman efendilik olarak görülüp arka plana atılmaya, hastalık olarak görülmemeye engel oluyor, hayır efendim efendilik ile karıştırılmaması gerekir... Kızlar efendi erkek yerine piç tercih ediyor gibi de bir algı var... Oradaki efendi işte buradaki efendi oluyor, siz zaten sf li olduğunuz için kızları ütopya gibi görüyorsunuz. Elin oğlu da gelip kapıyor kızı.. Şimdilik bu kadar Saygılar..
Çekingenlik ile karıştırılmaması gereken psikolojik sorun. genel olarak yani toplum olarak zaten çekingen bir yapımız var.
kalabalık insanların olduğu bir yere, tüm vücudunuz çıplak bir biçimde girdiğinizi hayal edin. işte o an hissettiğiniz duyguyu sosyal fobisi olan kişiler her kalabalık gruplar içerisinde bulunduğu zaman hissediyor ve kendilerini giyinikken çıplak gibi hissediyorlar ..
Yaşadigimi dusundugum fobi cesididir. Hicbir isi kolay kolay yapamam. Universitenin sosyal etkinliklerine katilmak olsun, bir grupla seyehat etmek olsun, okulda yuksek mevki de biriyle konusmak olsun, fitness salonuna gitmek olsun, bir konuyu tam anlamayinca hocaya sormak olsun, hatta universiteye hazirlanirken bu korkumdan dolayi gidip hocalara yapamadigim sorulari soramazdim. Hayatimi etkiledi ve ben ne yapacagim bilmiyorum hala.
