insanın yetiştiriliş tarzından, dış görünüşüne, küçükken yaşadığı travmatik olaylardan, fiziksel kusurlarına kadar vs. Şeylerin Sebep olabildiği psikolojik rahatsızlık türü.
Ben tam olarak iyileşemedim ama yine de çok mesafe katettim. Bir kız arkadaşım oldu, yemeğe bile çıktık. Yıllardır odadan çıkmayan ben, bir kız ile sokakta el ele yürüdüm. Tedavi görmedim, ilaç almadım. Çözümü aslında zor değilmiş... Önünüzdeki o dönen bıçakların, duvardan aşağı sallanan baltaların içine gireceksiniz. Üzerinize o baskı her çöktüğünde yapmacık bir şekilde kötü adam gülüşü yapıp, salak bir cesaretle atlayacaksınız. Hata yapacaksınız ve korktuğunuz, hatta beteri başınıza gelecek. Yine de yorganı başınıza çekip , başınıza gelenden utanç duymayacaksınız. Ayakta dikilip, rezil olmaya hazırım, tamamlanana kadar, eleştirilmeye, aşağı görülmeye, yanlış yapmaya, kızarmaya, morarmaya ve en önemlisi egomu kenara bırakmaya hazırım diyeceksiniz.
Eski sosyo-fobiklerden biri olarak bu hastalığın ciddiyetini ne kadar ifade etsem azdır. Herkesin yaşadığı bir psikolojik rahatsızlık değildir. Diğer insanların tavsiyeleri pek önemli gelmez bu anlamda. Ben hap kullandım ve kullandığım dönemde dünyanın en zor mesleğini - sosyal fobisi olan biri için- yaptım: öğretmenlik. Eew öğretmen olunca insanlarla iletişim kurmak,onların gözlerini üstünde hissetmek,garip garip tiplere laf anlatmak,şikayet edilmek, dalga geçilmek,maaşı almak için bankaya gitmek,belgelerle uğraşmak zorunda kaldım. Hepsi öyle korkunçtu ki. Geçti. Tek ilacı var,o da yapılamayan her şeyi yapmak. Bu kadar. Dolmuşta para üstünü isteyemiyor musun? isteyeceksin. Yanakların kızara kızara. Derse geç kaldın,giremiyor musun,herkes sana bakar diye? Gireceksin. Kaç derse giremedim ben ünide.
Edit: bayramda babaannemlerde olurdı tüm akrabalar,korkudan allahım çabuk geçse keşke diye dua ediyordum. Çok kötüydü ya.
Sokakta yürürken herkes bana bakıyormuş gibi hissediyorum,-eğer sıkış-tıkışsa - toplu taşımada soluğumu tutup mümkün olduğunca nefes almamaya çalışıyorum, sınıfta tahtaya çıkmaya çekiniyorum, sunum yapmakta güçlük çekiyorum, acayip heyecanlanıyorum ve bir şeyleri batıracakmışım gibime geliyor, biriyle tartışırken kekeliyorum, panikliyorum.
Sıkıntılı durumlardan biri. Bu tür kişiler güzel, çekici ve iyi olmalarına rağmen kendilerini tam olarak ifade edememekte ve günlük hayatları diğerlerine göre daha stresli gecmektedir.
YakLaşık 2 buçuk saat önce instagramda tanıştığım kızda mevcut oLduğunu öğrendiğim psikoLojik rahatsızLıktır.
Kız harbi harbi insanLarın karşısına çıkamıyor hatta akrabaLarı haricinde kimse iLe göz teması kuramıyormuş. Çok tuhaf...
Konuşmayı düşündüğünüz her konunun karşısında insanların vereceği milyonlarca tepki olasılığı vardır ve siz o olasılıklardan korkup her zaman en kötü tepkiyi vereceğini düşünürsünüz.
gökselin karar verdim şarkısında işlenen hastalık:
görüyordum duyuyordum biliyordum susuyordum
istemedim neden hayır diyemedim ki
kızıyordum kaçıyordum köşelerde yaşıyordum
söyleyecek sözüm çoktu neden sustum ki
benim kendimle ufak bir sorunum var
içimde patlamaya hazır bir bomba var
ben bu gece karar verdim
kuş olup gökte uçmaya
sevdiğimi kızdığımı
dünyaya haykırmaya
sessizliği bozmaya
puslu puslu duruyordum uslu uslu yaşıyordum
açıklarda yüzmenin tam zamanı şimdi
hep bir sebep buluyordum uzaktan seyrediyordum
ne varsa tutuklu bende bıraktım gitti
benim kendimle ufak bir sorunum var
biriktirdiğim ne varsa şimdi patlar
ben bu sabah karar verdim
yıldızları yakmaya
bildiğimi gördüğümü dünyaya anlatmaya
dünyaya haykırmaya
sessizliği bozmaya
medyada pompalanan tek tipleştirilmiş mükemmel insan profilinin arttırdığı şey. o mükemmel insan kalıbına girmeyen ya da giremeyen herkes kendini eksik görüyor. bu eksikliği bir yük gibi tüm gün her yere götürüyor sırtında.
atın bu yükü sırtınızdan. kimse o kalıba girmek zorunda değil.
Affınıza sığınarak dile getiriyorum ama hepimiz sıçan varlıklarız ve gözümüzde çok büyüttüğümüz insanların bile iğrenebileceğiniz kirli zevkleri olabiliyor. O yüzden sosyal fobi lanetinden kurtulun, kimse ne sizden üstün ne de düşük. Ekmeğinizi vermeyen kimseye kendinizi beğendirmek zorunda değilsiniz hatta ekmeğinizi verene bile. Ama şimdi gaza geleceksin yarın gözler üzerine çevrildiğinde yine o lanet duyguya kapılacaksın, yapma bunu bu ülkede kazara ölmezsen çok çok 80 yıl daha yaşıyacaksın ve seni kınayabileceklerin çoğu zaten bu 80 yılın içerisinde olmayacak. Diğerleri de gerçekten seviyorsa zaten seni hatalarınla kabul edecek. E adını bile bilmeyen insaların düşünceleri yüzünden ne diye kendini kasıyorsun amk malı diye kendime nutuk çektiğim lanet.
Bir de sosyal fobisi olduğundan şüphe eden vatandaşlar, belki de çevrenizdekiler o kadar boktandır ki iletişim kurma isteğinizi kaybetmişsinizdir. Şansınızı farklı bir çevre de deneyin. O da olmadı sorunlusunuz ve bazı sorunlar tek başına çözülmez. Çevrenize sosyal fobim var demekten vazgeçin bir de. Siz millete ben hastayım dedikçe onlar yavşakça davrandıklarında bile eleştirileriniz de amaan hasta bu zaten moduna gireceklerdir. Bu bizim hayatımız ve kimseyi ilgilendirmiyor.
Uzun araştırmalarım sonucu şahsımda olduğu tespitini yaptığım rahatsızlık.
Yakın çevremle, uzun süredir samimi olduğum insanlarla iletişimin fena değildir. Severim ve sevilirim çevremde. Ancak hayatıma yeni insanlar katmak, tanıştığım insanlarla iletişim kurmak tam bir işkence benim için. Hele hele bu insanla aramda statü farkı varsa...(üniversitede hocam, işte yöneticim vs.) arkadaş konuşamıyorum yaa. Ses tonum biranda ibne bi hal alıyor, geriliyorum, söylediğim şeyde kesin bir yanlışlık var korkusuyla boğuluyorum. Kızarıyorum. Terliyorum. Bok var amk. Yardırsana. Ama olmuyor amk. Hele bir de ufak bir hata yapmışsam hepten sıçtım.
Arkadaşlarımdan birşey rica ederken bin kere geriliyorum mesela. Hepsini geçtim de ses tonum öldürüyor beni. Değişmese ne olur sanki... Bu sıralar yine yoğun bi şekilde yaşıyorum bu durumları. Canımı sıkıyor. Kendi kendime yapma amk siktiret Bi bok olmayacak diye içerden gaz versem de dışarıda Bi bok değişmiyor. Aynı mal..
Geçen gün Türkiye maçını izlerken kendimi top peşinde koşturan adamların yerine koydum. Düşünsenize defanstayım top bana gelmiş herkes benden pas bekliyor seyirci de iyi birşeyler yapmamı. Topa bile vuramazdım. Bence bir futbolcunun sahaya çıkıp insanların düşüncelerini önemsemeden oynaması bile o kişinin gerçek bir futbolcu olduğunun göstergesidir. ekrandan hata yapan oyuncuya atıp tutmak kolay. Bir de orada kendini düşünsene göbekli hemşerim.
o kadar illet bir şeydir ki , hayatını 4 duvar içinde geçirirsin. bu rahatsızlığa gerçekten sahip olanlar için hayatı yaşamamışlığın yükü hep omuzlarındadır. ailesinden başka kimsesi yoktur. gözlem yeteneğini üst düzeye çıkarır sürekli insanları izlersin ,gıptayla. kimin bedduasını aldım diye düşünüp durursun. istediğin kadar zeki ol ,deliler gibi kitap , istersen brad pitt gibi yakışıklı ol ; ne zekanın ,ne bilginin ,ne yakışıklılığın önemi kalmaz. çünkü bu hayatta olan en önemli şey ona verilmemiştir : kendini ifade etmek. üniversite ilk yılında hoca sunu ödevi verir ; sabah akşam çalışırsın belki sınıftaki kimse senin gibi çalışmamıştır sınıfta , sunu yapacağın gün senin için ölümden farksız olur kendini kontrol edemezsin , ellerin titrer , terlersin , kızarsın . düşmanımın başına vermesin allah bu rahatsızlığı . hayatı yaşatmaz ....
Nasıl birşey beyler bunun kafası sayet bende panik atak durumu oldu ilaçsız çoğu şeyi atlattım pek bir sorun kalmadı. Korkularınızın üzerine gitmek en başarılı yöntem bana göre.
ya ben bi mallık edip sanaldan sevgili yapmıştım sonra bu çıktığım çocuk fake çıkmıştı o günden beridir reelini görmediğim ve reel olduğuna emin olmadığım kimseyle konuşmuyorum fobi resmen amk.
