yazın bittiğini haber verir. bahardır adı üstünde, sonbahar'dır o... yazın enerjisinden geriye kalan yorgunluktur, eski günlere olan özlemdir.. en güzeli hüzündür.. duygularını çok yoğun yaşayan insanların ihtiyacı olan dinginliktir, sessizliktir.. bütün yaprakları sararan bi ağaçtaki hüznü görenler, yeniden yeşereceğini de bilirler o ağacın.. açacaktır yine, yeniden çiçeklerini.. o yüzden hiçbir şeyin sonu yoktur. kendini nadasa çekmeyi bilmeli insan da.. sonbahar'dan örnek almalı.. yeniden enerjiyle dolacağı günleri beklemeli, istemeli.. işte o zaman sonbahar'ı anlayabilir.
en sevdiğim mevsimdir. hüzün mevsimi demişler kendisine. yalan! mutlu olmayı bilen kara kışta bile gülebilir hayata. hele ki sarı, kırmızı, turuncunun sokaklarda sürüklendiği bu mevsimde mutluluğun uzak olduğuna inanmam.
Son oylanan entrylerime bakarken gördüğüm, sonra hatırlayıp ''ne güzel şarkıydı lan'' diye düşündüğüm ve tam o an açık olan digiturk 401. kanal alem fm'de çalmaya başlamasıyla beni tripten tribe sokandır. Olsun iyi oldu bu saatte.*
günler kısalmaya havalar soğumaya başlar. sabah uyandığımda yataktan kalkmaktan en nefret ettiğim mevsim, mutsuzlanmanın çok kolay sağlanabileceği depresif mevsimdir. her şeyden sıkılıp her şeyin battığı geçmişte olan bir çok yarayı karanlık havayla daha kolay hatırladığım mevsimdir. keşke kartpostallar veya filmlerde olduğu gibi kırmızıya dönmüş yaprakların yerleri kapladığı bir yerlerde mutlulukla yürüyebilmeyi becerebilsem.
ama esen rüzgar yağan yağmur ile bana hep ayrılığı hatırlatıyor.
sonbahar filmi,bir dönemdeki kuşağa ışık tutarken , yusufun ve ailesinin bu durumdan nasıl etkilendiğini göz önüne getiriyor ve yusuf ölürken yakılan ağıt o kuşağa ithaf ediliyor, hiçbir ajitasyona yer vermeden,aşkı,sevgiyi, özlemi ölüme gidişi kare kare fotoğraf tadında öyle güzel anlatılıyor ki filmde neyi anlatmak istediğini film size fısıldarken siz farkında olmadan can kulağıyla dinliyorsunuz.
saat 01:00'de tv'de ilk kez kanal d ekranlarında yayınlanacak olan en iyi türk yapımı filmlerden biri.
gecenin bir köründe sanatsal değeri olan bir şaheserin yayınlanması içimi burkmuştur.
An itibariyle kanal d'de yayınlanmakta olan özcan alper filmi. acılar, umutlar, hayallerle dolu bu film. Karadeniz, karadeniz insanı, onların samimiyetiyle dolu. Harikulâde müziklerle, muazzam karelerle dolu.
Mutlaka izleyin, izlettirin tavsiyesinde bulunuyor, Emeği geçenlerin ellerine sağlık diyorum.
dün gece kanal d'de yayınlanan, genel olarak başarılı, buram buram sosyalizm kokan özcan alper filmi. fakat filmde benzerleri requiem for a dream filminde de bulunan bazı sahneler var. iskeledeki sahneler çok benzer. yine de fena film değil. sonunun belirsiz bırakılması da ayrı bir heyecan katmış.
derdi nedir bu sonbaharın..
neden soldurur gülleri..
nerden bulur bu insanlar ben mutsuzken gülünecek şeyleri..
tuhaflık bende biliyorum..
bir neden arıyorum unutmak için herşeyi..
unutmak için kendimi..
iki kelime yetiyor seni seven kalbi kırmaya..
sonra roman yazsan ne fayda..
iki adımda geçiyorsun yalnızlık denen tarafa..
sonra dağlar aşsan ne fayda..
dinlemeye başlarsınız, klarnet sesiyle bi irkilirsiniz; "nerden bulur bu insanlar ben mutsuzken gülünecek şeyleri" cümlesi ile yüzünüze tokadın yapıştığını hissedersiniz.
niye böyle şeyler yapıyorsun adamım? dertliyiz evet, daha da dertlendirip ağzımıza sıçmalar neden?
seyri insanı yoran onu huzursuz eden bir film. burdaki yemyeşil karadeniz ormanları insanlara ferahlık vermiyor tam tersine insana pençe atıp sıkıyor adeta nefessiz bırakıyor. o engin masmavi karadeniz suları insana rahatlık yerine adeta girdap misali içine çekip sersemletip boğuyor. o karlı bembeyaz karadeniz yaylaları, dağları insanı nefessiz soluksuz bırakıyor.hüzün, kasvet tam bir son bahar...
