fatih akınnın enfes filmi. duvara karşı kadar başarılı bulunmadı otoriterlerce ama bence duvara karşıdan çok daha güzel bir film jeneriğinden tutunda kapanışına kadar çok başarılı. italyan bir ailenin almanya'ya göçü ile başlayan bir hikaye. filmin baş kahramanının filmin içinde çektiği kısa film bile başlı başına bir olay. spolier
hele film çekmek için restorana gelen yapımcılara baş kahramanın raylarla ilgili verdiği tüyo sahnesi çok hoşuma gitmişti.
--spoiler--
ada: bana ordan kar gönderecek misin?( almanyadan italyaya kar göndermekten bahsediyor.)
gigi: evet göndereceğim.
ada: söz mü?
gigi: söz.
--spoiler--
--spoiler--
bu filmde gigi nin iyi, dünyanın kötü olması bi an onun kaybettiğini hissettiriyor, lanet olsun diyorsunuz. beklenen sahneyi görmemek istiyorsunuz, giginin daha fazla üzülmemesini istiyosunuz. ama filmin sonunda bir de bakıyoruz ki gigi kazanıyor. filmin üstümüze çöktürdüğü karamsarlıktan bi anda kurtuluveriyoruz giginin her nerede olursa olsun ateş ve tutkudan vazgeçmediğini ve 'hayat'ı başardığını görünce...
hele filmin sonunda gigi nin 'solino ya ilk trafik levhasının dikilmesi' adlı filminin gösterimini görünce olmuş bu film ya diyorsunuz...
--spoiler--
solino da tıpkı diğer fatih akın filmleri(im juli, kurz und schmerzlos) gibi duvara karşı filminden daha iyi olmasına rağmen yeterli ilgiyi yaratamamıştır...
fatih akın ın bizlere hediye ettigi bünyesinde bir il tempo se ne va barındıran ve daha nice sarkılarla süslenmiş (bkz: house of the rising sun) pek naif bir film.
insanlar arasındaki ilişkiyi en iyi şekilde seriglemiş fatih akın.
ayrıca filmin sonundaki parça bir filme bu kadar mı yakışır?...
yakışmış...
house of the rising sun ın italyancası da peşkeş çekilmiştir.
yalnız filmin sonundaki şarkının adı aklıma gelmemekte ısrar etmektedir.
hain şarkı!..ama güzel
filmin çocuk oyuncularının başarısının es geçilmemesi gereken film... yahu filmin neredeyse ilk yarısı giancarlo ve gigi'nin çocukluk dönemini anlatıyor ve küçük gigi ile küçük giancarlo'yu oynayan ufak arkadaşlar resmen ilk yarıyı sırtlıyor oyunculuklarıyla. yetenek ne kadar etkili, yönetmen fatih akın'ın çocukları yönetme şekli ne kadar etkili bilemiyorum. ve fakat iki yumurcak da anaç içgüdülerimi filmi her izlediğimde kabartırlar ve bana keşke o sene zaman dursaydı ve o çocuklar hiç büyümeseydi, dedirtirler. *
fatih akın hikayeyi öyle güzel, öyle içten ve öyle gerçek anlatmış ki yine kaptırıveriyorsunuz o hayata kendinizi. yine filmin sonunda çok iyi bir film izlediğinizi düşünüyorsunuz. yine fatih akın'ın vazgeçilmezlerine tanık oluyorsunuz. hiçbir filminde eksik olmayan düğün sahnesi karşınıza çıktığında bu sefer ki italyan düğünü diyorsunuz. biraz içiniz burkuluyor ama bir o kadar ferahlıyorsunuz filmin sonunda. fakat izlerkende bir o kadar bitmesin istiyorsunuz.klasik, başarılı bir fatih akın filmi en nihayetinde.
