yalnızlığı anlatan bir sanatsal çalışma gibidir bu küçük pet şişe içindeki su (altın kural küçük olması. hep 0.5 litre, fix). kapağı açıktır ve daima yarısı doludur. onu oraya koyan kişinin aklından geçen nedir? onu bilmiyorum.
belki de hayvan gibi susayan bir şahıs gördüğü ilk bakkaldan onu almış, ayı gibi yarısını içmiş, ama susuzluğunun geçmesiyle beraber onu duvarın üstüne bırakmıştır.
ama herkes mi böyle yapmaktadır?
belli ki arkasında yatan motivasyon kararsızlıkla karışık bir iyi niyettir.
o kişi yarısı dolu olan suyu çöpe atarak ziyan etmek istememiştir, ama içesi de yoktur, anlamsız gibi bırakmıştır onu oraya.
"e naapsın lebraam?" dediğinizi duyar gibiyim.
sokakta kedi köpek kapları vardır koyulmuş, ilk gördüğüne doldursun mesela, en azından hayvanlar alemine yararlı olur.
ama belli ki uğraşası gelmez, koyar duvarın üstüne gider.
yakınlarda çop kutusu bulamamış, elinde şişeyle yürümeyi (topu topu ne kadar yürürse artık) anlayamadığım bir sebeple kendine yedirememiş vatandaşın, işi bittikten sonra terkettiği şişe.
ne zaman onu* görsem acaba sahibi kaçırıldı mı ? sorusunu aklıma getiren durumdur.
ben hiç bir zaman bitirmeden bırakmam. unutsam bile geri dönüp mutlaka alıyor olmamdan kaynaklandığını sanıyorum.
-çöpe mi atsam, ama yazık ya bu kadar içme suyu. atmasam ne yapayım elde de taşınmaz ki, atayım en iyisi aha çöpü geçtim tüh. neyse şuraya bırakayım hem birilerinin kafası karışsın.
