nostaljik bir anı olarak özleniyor. insanlar özlemekte haklılar. çünkü soba samimiyeti, aile bireylerinin birarada olmasını sağlayan en önemli faktördü. ancak bilenler bilir sobayı yakan kişi - bu genelde anneydi- kovaları doldururken kuruma bulanır, taşırken bel ağrısına tutulurdu. ayrıca tek yanan soba salondaki değildi. haftada bir banyo kazanı içinde ayrı uğraşılırdı . diğer odalara girilemez, evin yüzde 80' i atıl olurdu. o yüzden eminim anneler sobalı günleri hiç özlemiyorlar. özleyen o dönemde soba yanına kıvrılan, portakal kabuklarının kokusuyla uyuyan bizleriz.
yorgunluğudur. aile evimde hiç kömür sobamız olmamıştı, öğrenci evinde ise bir dönem kullanmıştık. kendisine tapıyorum, sabaha karşı inceden üşüttüğü o ana bile bayılıyordum. lakin zordu temizlemesi, kovasını değiştirmesi.
