neden yaptığımı hala bilmesem de, üniversitede sınıftan bir kız arkadaşımı istemeden bozmama sebebiyet veren makyaj malzemesi.
Amfinin en ücra köşesinde kendi halinde oturan aby'nin kafasının dumanlı olduğu bir vakitte yanına gelen kızımız sırf laf olsun diye sorar:
- bak ojelerim nasıl olmuş?
+ iyi iyi. çok güzel, pek hoş. *
- bak siyah! Bak bak!
+ evet görüyorum. Pek güzel. Evet...
- ne güzel değil mi? Sence nasıl?
+ beğendim dedim ya... [sonra bi merak sardı mal gibi] yalnız neden kırmızı vb değil de siyah anlamadım?
- siyah şöyle siyah böyle... Bikbikbik... Hem de kiri de belli etmiyor!
+ hım... Her şeyi anladım Tamam da senin tırnakların o kadar pis mi ki de bu ojeyi sürdün yani... Alla alla!
[hayvansın bakışı yedim]
derin bir sessizlik oluştu.
Ve gitti...
Bir daha da benimle konuşmadı. Ağladım falan. Kah ve kih.
parmakları uzun olan bayanlarda gayet hoş duran fakat patates gibi parmaklara sahip olan bayanların düşünmemeleri bile gereken ojedir. gotik artı patates parmaklıysan tarz değiştir derim ben sana.
nasıl ki converse alternatif gençlikten çıkıp herkesin ayağında bitmeye başladı; bu siyah oje de gotiklikten çıktı. neon renklerin yanı sıra gri, haki, siyah gibi mat renkler de pek bir moda oldu. e hal böyle olunca artık sokakta rastlaması da daha kolay oldu.
Farklı ve cesaret gerektiren, kendi içinde barındırdığı tarz yüzünden pek az kişinin kabullenebileceği, sadece onu gerçekten bilenlerin sevebileceği, çok ısrar edilirse her ortama uydurulabilecek olan ama aslında hep aykırı hep ilk anda ya kapılıp gidilecek ya da yadırganıp uzak durulacak bir şey; siyah oje. Karşılaştırdığımda görüyorum ki seninle olmaktan pek bir farkı yok. Kendime farklı olduğumu başkalarına da farklı ve aykırı olabileceğimi göstermek için geçirdiğim zaman gibisin. Sana güvenmenin, sonucu bilinen ağırlığını, yaşadım bir süre. Bitene kadar bitmez nasıl olsa diye. Özlemekten gözlerim ağrıdı aslında ama yine de dayanıyorum bu uygunsuz gerçeğe. Çünkü gerçek benim işim. Sahteliklerle değil gerçeklerle başa çıkabildiğimden böyle yaşarım zaten ben. Gerçeklerin acılığı, sahteliklerin bıraktığı yaralar kadar acıtmıyor. Alerjin olduğunu bile bile o en sevdiğin şekerlemeden,her şeyi unutup sadece o anın sihrine kapılıp sınırsızca yemek gibi.
Seninle öğrendim ki, kızgınlık, öfke ve nefretin çok ötesinde bir duygu varmış. Kırgınlık ve bununla karışık özlem.
Karla karışık yağmur gibiydi zaten seninle olmak. Hangi an ne olacağını, ne zaman ne yaşatacağını bilemeden, sürprizlere hazırlıksız yakalanmayı göze almalı insan seninleyken. Bir gün artık olmayacağın fikrini aklından hiç çıkarmadan, ama artık olmadığında deli gibi özleyeceği gerçeğini de kabullenip başına geleceklere razı olmadan sana yaklaşmamalı insan. Göze almalı yani. insan ne kadar saçmalasa anlatamaz seni. Zaten seni anlatmak, mor rengi hakkında 7000 kelimelik kompozisyon yazmak gibi.
Siyah bu her şeyle uyum sağlar. Asildir, zariftir anladık ama oje olarak sürdürdüğü hayatında herkes tarafından benimsenme özelliğini birazcık yitirir. Cesaret ister çünkü. Farklılık, özgünlük ister. Hayatımdaki varlığın, bordo döpiyesle siyah ojenin uyumu gibiydi. Farkın cazibesi ve klasikliğin vazgeçilmezliği. Kaybeden kimdi bilemedim yokluğunun zamanında. Zaten evrensel bir soru işareti; giden mi acıtır kalan mı acır? Kimin gittiği kimin kaldığı bile belli olmadı ki. Bir gün konuşulabilecek mi tüm olanlar? Birbirlerine açıklama fırsatı verecek mi taraflar? Yüz yüze bakılabilecekten daha çok mu hata yapıldı? Affedilecek bir şey var mı ve affetmesi kolay mı? Hiçbir şey olmamış gibi yapılabilecek tüm durumlar tükenmiş gibi. Keşke sonuncu hata olsaydı bu ya da sondan bir önceki. “Her şeye rağmen seni çok seviyorum” denilebilecek durumlardan biri olsaydı bu da. Sarılsaydık, bitseydi. Gülseydik, geçseydi. içime doğru söylüyorum şimdi; fısıltıyla: seni çok özledim. Ama, sadece, o kadar.
Bunun tek iyi tarafı, senden sonra kimseyi kaybetmekten korkmuyor olmam. “Bu da oldu ya, artık her şey yaşanabilir bu hayatta” diyebilme sebebimsin. Yine de teşekkürler ama içimden, seni çok özledim ama fısıltıyla..
