sesin titremesiyle aniden pıt pıt dökülen gözyaşlarına sahip insanların ortada doğru dürüst bir konu yokken bile yapabilecekleri genel davranış. Konuşamıyorsa bu insanlar ağlarlar. (bkz: sulu göz)
o an ağlamak bilinki insanların ezik oldupunu göstermez. sinirlenince ağlayan insan ya karşısındaki kişiyi kırmak istemiyodur, yada gerçekten ağlamaktan başka yapacağı başka hiç bişe yoktur yani çaresizlikten ağlıyodur.
bir türlü kurtulamadığım durumdur. tartışmalarda normalde kendimi çok güzel savunabilecekken ve karşımdakini alt edebilecekken zaten gelmek için bahane arayan o damlalar süzülür, kendimi savunamam, karşımdakine "bak ben ne kadar acizim"mesajı verilir. büyük ihtimal kendimi ifade etmenin yolunu ağlama olarak benimsemişim. bu lanet durumdan kurtulmanın bir yolu yok mudur?
Bu başlık beni en kısa özetleyen başlık. Her sinirlendiğimde ağlıyorum. En nefret ettiğim özelliklerimden biri. Çok kötü bir durum haksızlığa uğradığımda falan başlarım ağlamaya. Sevmiyorum bu huyu.
Gerçekten nefret ettiğim his. Sinirden ağlıyorum daha sonra sinirlendiğim olaya üzüldüm sanıyorum. Üzülmesem ağlamazdım diyorum ki bunu da çok sonraları fark ettim.
haklıyken haksız duruma düşmenize sebebiyet vermektedir.
Yapmaktan nefret ettiğim ama her seferinde yaptığımdır. Bir türlü tutamıyorum kendimi o an ağzımdan ateşler saçarak kavga etmek kendimi savunmak istiyorum ama onun yerine salak gibi ağlıyorum.
karşınızdakine ne gibi ciddi zararlar verebileceğinizi anladığınız anda zarar vermemek için kasılırsınız ve doğal olarak vücut fonksiyonları değişir ve istemsizce gözünüzden sıcak sıcak yaş akar.bu öz kontrolün mazoşist bir yöntemidir ve çoğu zaman işe yarar. işe yaramadığı zamanlar da olur.ki o zaman zaten olayın çoktan bokunu çıkarmış durumda olursunuz ve ayıldığınızda herşey çoktan boka sarmıştır. bırakın aksın gözünüzden yaş , başınızı belaya sokmaktan yahut karşı tarafı incitip de sonra ah vah etmekten yeğdir.
