başlı başına bir ego sarsılmasıdır. düşündüğünüz kadar da zeki olmadığınızı ya da açılmak ile açılmamak üzere olan yeni bir kapının eşiğinde olduğunuzu farketmektir. insanın etrafına yabancılaşma sebebidir. ince bir çizgidesinizdir ve geldiğiniz yer ile tıkandığınız yerin ötesini görüp de ilerleyememek canınızı sıkar, bezdirir.
büsbütün çileden çıkarır insanı. karşınızdaki duvara çarpıp çarpıp geriye sektiğinizi düşündürtür. tam, yeni bir söz söyleyip, daha önce hiç varolmamış bir 'olasılığı'n içinde yükseldiğini hissederken, bir anda tekrardan karanlıkla baş başa kalıverir insan.
bu geçiş süreci dönüşüm ile noktalanabileceği gibi, araf misali, bütün bir hayatı boyunca insanın içinde hapsolabileceği ve kendi elleriyle tuğlalarını ördüğü bir zindana da dönüşebilir.
bilgi birikimi, duygular, düşünce ve kopkoyu bir 5. mevsimin varolabilirliğinin insana faydası var mıdır, bu bilinmez, ya da sonucu değişkenlikler gösterebilir, ancak geriye kesinlikle, huzursuz, bir türlü rahat edemeyen çarpık bir gülümseyiş bırakır.
ayrıca, "bu neyin sınırıdır?... " çoğu zaman insanın kendisiyle olan bir iç çatışmasının ya da yine kişisel hakikat arayışının sınırıdır. evrensel boyutlarda bir sınır zorlaması hiçbir şeyi ifade etmez.
çünkü dünya yeniliklere, kökten değişime ve sarsılmalara karşı 'şok önleyici' hava yastıklarına sahiptir. asla rahatını bozmaz o. ne ömer hayyam, ne halil cibran ne de daha büyük bir ismin dünyayı değiştirmeye gücü yetmemiştir.
bunların ötesinde, sadece, yolunu yitiren ve şehrin araba seslerine bıkkın yakınmaları karışan kayıp bireyler.. kafası karışık halklar ve yüzyıla tutunamayıp silinmeyi yeğleyenler.
