bulmak ama davet etmemek.
şöyle ki filme tek gittiğimde daha konsantre oluyorum, kendi irademle seçtiğim bir filmi yanımdakinin acaba beğenmiş midir kaygısını gütmeden rahatça izlerim.
yalnızlığın büyük kanıtlarındandır. bugün sinemaya tek başıma ip man 3'ü izlemye gideceğim. açık ve net.
edit: 40 yaşınadyım. evet yalnızım. yoksa burda işim ne? gerçekten tek bir arkadaşım yok. ailem yaşlı. evden işe, işten eve. hayatım böyle olmamalı.
edit2: sinema yalnız da izlenebilir evet. peki ya film arası? herkes arkadaşlarıyla dışarı çıkarken, patlaşmış mısırlar alırken, sevgilisiyle el ele tutuşan gençler var iken tek başıma sanki biraz ne bileyim olmazmış gibi geliyor. sadece sinema üzerinden de düşünmemek lazım.
19 senelik hayatımda bir defa bile sinemaya gitmedim. nedendir bilmiyorum. aslında birçok defa davet edildim fakat kabul etmedim. eğer benim için bir ilk olacaksa bu özel bir durumdur ve özel durumlar her insanla paylaşılmaz. çünkü geriye dönüp baktığımda benim için önemli bir yeri olsun isterim. hatta bir defasında lisede sevdiğim bir öğretmenim beni ısrarla sinemaya davet etti bende ısrarla reddetmiştim. gerçekten unutulması zor bir anı. (güldüm)
