elin oğlu kızı, ülke ülke gezip, tadını alabileceği yaşta, içinden gelen ne varsa yapıyor. sonra dönüyor memleketine, sevdiği işte çalışıyor, sevdiği insanları alıyor hayatına, mutlu oluyor onlarla.
biz ise, daha 20'li yaşlarda hangi işin ne kadar geliri varmış onlarla bilgilendiriliyoruz. hiç alakasız bir bölümü biterecek olmama rağmen, babam gelmiş geçen gün "polislik sınavına girsene sen de" dedi bana. onlara kızamam, yemişler bu ülkenin krizinin, ekonomisinin sillesini, onlar biz rahat edelim derdinde. zaten kızdığım üzüldüğüm nokta da tam olarak bu.
ya arkadaş ben neden bu yaşımda, sevdiğim insanla ülke ülke gezmek varken dersane dersane geziyorum? neden oturacağım şehre kpss denen bir sınavın puanı karar veriyor? neden sırf o sınav yüzünden çocukluğumu, okul yıllarımı beraber geçirdiğim arkadaşlarımla ayrı şehirlerde yaşamaya mahkumum? evlerini bile göremiyorum, neden facebooktan fotoğraf beğenme evresine geçiyor dostluklarım?
Herkesin istediği olsaydı eğer yine boktan bir hayat olurdu. Düşünsene, istediğin herşeye istediğin an kavuşabiliyorsun... ne anladım ben yaşamaktan o zaman? Git ve hayaller için bir çaba sarfet, uğraş ki ulaştığın şeyden lezzet alabilesin. Elindekilerin kıymetini bil.
"Alışmaya alıştık" diyebileceğimiz bır yedirememedir kendine. Yapacak bır şey yoktur tek başına. Çözümlerden biri de; dünyadaki herkesten imza toplayıp, dunyanın merkezi her neredeyse bır dilekçeyle birlikte yazıp göndermek olabilir.
