Sevmeyen fakat sevilen kişinin valizi her zaman hazırdır. Doğrulup giymesi ufacık Bi kudrete bakar.
sevmek sizi sevdiğinizin valizi olmaya bile duacı eder.
yine de sevmek sevilmekten daha tatmin edicidir. Sevmek dürtüsüyle ortaya çıkan şefkat ve merhamet kör edici nitelik taşıyabilir. Hayal kırıklığı ve hüzün bu sebeple gelir.
doğduğun ile doğurduğun insanların haricindekilere gösterdiğin şefkat genelde yıkıcı sonuçlar verebilir. Bu noktada sevmek ve sevilen kişi hatta obje için feda da bulunmak ayrımı açıkça yapılmalıdır.
mevlana ya sormuşlar sevmek mi güzel yoksa sevilmek mi diye.
sevmek demiş. neden demişler. abartmışlar nedeninide sen düşün bir kere.
neyse üstat, hazreti mevlana "" ee sevildiğinden her zaman tam emin olamazsın bari sev demiş."
sevilmek in her türlü alacağı vs dir. sevilmek gibi bir duygu daha yoktur. özellikle küçüklüğünde hiç sevilmeyen nefret edilen biri için sevildiğini bilmek paha biçilemez.
aslında her ikisi de birbirini tamamlayan şeylerdir kanımca. karşılıksız sevmek zordur, her bünye kaldırmaz. tek taraflı sevilmek ise belli bir zaman sonra bunaltır, sıkıntı verir. lakin çok sevdiğiniz bir tarafından sevildiğinizi bilmek gibisi yoktur, işte o zaman dünyalar sizin olur, hiç bir şey onun tadını vermez, veremez.
karşılıksız sevmenin ne kadar boktan bir şey olduğunu gören bünyemin sevilmek olarak cevaplayacağı sorudur.
sevmek iyidir hoştur eyvallah; ama karşındakinden hiç bir hareket göremedikçe dünyan başına yıkılır. işte bu yüzden sevilmekte güzel duygudur vesselam.
sevmek diyen insanların çok büyük bir kısmı arka kapıdan "sevilmek" için çıkıyorlar. bunu yazalım bir kenarıya. chi'dir, efendime söyleyeyim "kâr zarar hesabı"dır...bunları katıyorlar işin içine. daha çok sevmek ile, pür sevmek arasındaki o kalın çizgiyi göremiyorlar. gerçi görenlerin de bir bok yediği yok. görenlerin görür görmez erdemlerin en büyüğü olan karşılıksız sevmeke gark olduğunu sanıyorsak yanılıyoruz. ben çizgiyi görmüş ve buna rağmen "sevildikçe sevebilirim ancak" diyen insanlardanım.
hakikatle sadece sevebilen insanların ego diye bir derdinin olmaması gerekiyor. düşünsene, onunla itirbatı tamamen kesmişsin böyle. egonu geri dönüşümsüz çöpe attığında göreceksin ki kimse sana bu halinle zarar veremez. neticede sen, iç dengeni tamamen kurmuşsun. ip cambazı değilsin artık. koskoca asfalt yolda yürüyorsun, ayakkabıların rahat. itseler bile düşmezsin, vantuzlu o ayakkaplar. yani ideal olan nokta burası. o zaman da sen karşılıksız sevebiliyorsun. sevilmek'i, sevmek'e tercih etmemizin sebebi sanıyorum ki korku. zarar görme korkusu baştan aşağıya. sevilerekse, hem uslanmaz çocuğumuz egomuzu okşatıyor hem de kendimizi garanti altına alıyoruz. negzel dünya kısacası.
şimdi bunun itirafı falan buralardan güzel de, kaçımız -örneğin- sevgilimize "beni sevdiğin için seni seviyorum" diyebildik...anneniz sizi sevmese, onu ne kadar sevmeye devam ederdiniz? sevgisini kazanmak için yırtmaz mıydınız kendinizi? bak işte bu kazanma hadisesi karşılık oluyor! orda sevilme isteyimiz (egomuz) oyuna giriyor. yoksa aşk acılarınıza falan lâfım yok...hepsi sevilme dürtüsü işte. sevmek işini beceren acısını da çekmez; çünkü onu edim ilgilendirir, sonuç değil.
