insan, sosyal bir varlık olduğu için sevgi ihtiyaçtır.
hani bir söz var, “herkes kendi kapısının önünü süpürürse, her taraf pırıl pırıl olur.” sevmek bu şekilde olmalı, böyle zor değil. artık öyle ki, minicik bir tebessüm bizi şaşırtır oldu. fakat o minicik tebessüm çoğu insanı göklere çıkarıyor, sevgi böyle bir şey işte. sevin.
herkes, beni, birilerini illa ki sevmek zorunda değil, takmamalıyım diyerek, ama bu takmayışlığı, zora ki değil, gerçekten öyle düşündüğün için, düşünülmesi gereken durum. demek istediğim; sevilmemeye alışmaktan kasıt ile, öz güveninizi boş yere zedelemeyin bence. çünkü insanlar, bu tür alışmaları acıtasyona bağlıyor ister istemez. gerek yok üzülmeye gerek yok. vallahi.
siz insanlara neden bu kadar çok bağlandınız ki zaten?
hayatıma sonradan dahil olan kimseye bir bağımlılığım yok o yüzden kimseden bir beklentim yok seven kendine sever sevmeyen de kendine sevmez bundan banane.
Birini severken, "o zaten beni sevmez ki" diyerek başlıyorum işe. Ha bu güne dek yalan da çıkmadı dediğim ayrıca. Kimse sevmedi. alıştım bu duruma. Tek taraflı sevmek bende artık yabancılık çektirmiyor. Asıl sevilirsem garipserim.
bu konuda hiç arabesk değilimdir. seven sever sevmeyen sevmez hiç bunun için üzülecek değilim ...hayat böyle şeyler için ve değmeyecek insanların sizi sevmediğini düşünerek kendinize eziyet etmek için çok kısa.
akabinde yalnızlığa alışmak gelir. hayaller içinde yüzmeye başlar.. bir gün gerçekten sevdiğini söyleyip onu bırakmayan birini bulana kadar; inanmasa bile ihtiyaç duyduğundan, gerçek sevgiyi ister, hayalini kurar durur..
