şimdiye kadar hayatımdan kimi çıkardıysam, ama canım yana yana ama umrumda olmayarak, hep yalan yüzünden. büyüğü, küçüğü, azı, çoğu olmadan. sadece yalan.
ama allah yukarda bazen çok üzülüyorum. keşke yalan söylemeseydi de özlemek zorunda kalmasaydım dediğim insanlar var.
"Bir kere yanlıs trene bindiyseniz, koridordan ters tarafa yürümenin hiçbir faydası yoktur." Yakın zamanda okudugum bi kitaptan alıntıdır. O trenden ilk istasyonda inmeli ve hayata devam etmeli.
Çelişki dolu bir eylemdir. Seviyorsan neden hayatından çıkartıyorsun, hayatından çıkartıyorsan sevgi nedir? Sevgiden beklentilerin nedir? Ben mi idealistim, yoksa insanlar çok mu kolay seviyorlar? Anlamıyorum.
olur olur daha çook büyüyeceğiz. daha kimleri hayatımızdan çıkarıcaz bakalım. (illa sevgili vs. Olarak anlaşılmasın)
hayatını; şahıs ve borca endekslemek zaten bir hatadır. zaman bu gerçeği bir tokat gibi yüzüne çarpar.
Güçlü hissettirir. en zayıf, en güçsüz halinizle karşısında olduğunuz insanı tüm ağırlığına rağmen kararlılıkla hayatınızdan çıkardığınızda dünyadaki kimsenin bir önemi kalmıyor. Kim olursa olsun sizi zorladığında "ben kimlerden vazgeçtim, sen kimsin ki beni sıkıntıya sokma haddini buluyorsun kendinde" diyerek gemileri ardınıza bile bakmadan yakabilir hale geliyorsunuz.
Ben o insanı hayatımdan çıkardıktan sonra annemi de çıkardım mesela. Varlığı gereksiz diyerek.
