zamanın aslında hiç de uzun olmadığının kanıtıdır bu... sırtını size dayar, saçlarını koklarsınız, belini sararsınız...
başını gömer omuzlarına, doya doya içine çekersin onun o mükemmel kokusunu... nefes alış verişlerini boynunda hissedersin sıcak sıcak... sırf onu izleyebilmek için o uykuya dalıncaya kadar uyumazsın... dünyanın merkezi o yataktır o an... ''sabah olsa da o gülümseyen yüzüyle 'günaydın' dese.'' diye iple çekersiniz...
çok ilginçtir aslında bu... ne özlemek gibidir ne de sevişmek gibi... ama hem özlersin hem de sevişirsin böyle... garip...
