Her saniyesi beraber geçen günün ardından "hayatım bir bardak su rica edebilir miyim ?" cümlesine cevap alamamaktır. Yataga girince belinize bir elin dolanmadıgını hissetmektir bazen ve tüm bunlardan sonra bir telefon "Seni özledim bebeğim". Budur işte.
hiç duyamayacağı şarkıları onun için söylemek, hiç izleyemeyeceği filmleri onun için seçmek, izlemek, yorumlamak, güzel sahnelerini seçmek, dinleyemeyeceği masallar fısıldamak, onsuz ama hep onunla olmak gibi umut yok artık, özlemini giderecek biri de yok bunu bile bile içini acıtmasına izin vermek, onun uzatmadığı eli tutmaya çalışmak gibi onsuz geçen günlere takvimde tik atmak, deliliğe yakın mantığa uzak olmak hali ama yine de en güzeli hala onu özleyebilmek...
özlemek; onu sürekli düşünme biçimidir. giden sevgili eğer seviyorsa seni bi yarın onun yanında gider ama sana diğer yarısını bırakmıştır. o yokken kalan yarısına yanındaki anlardan daha iyi bakarsın. kokusunu duyamamanın verdiği acı tarifsizdir. (bkz: sevgiliyi özlemek başlığındaki entryleri okurken ağlamak)
ayrı şehirlerde yaşanan ilişkiler daha fazla gebedir bu duruma.
telefonla bilgisayarla görüşmek geçirmez hasreti.
elin ele değmesinden başka ne geçirebilir ki özlemi?
hep yanında olmayı dilemekle, olamamak.
bunu mantığa kabul ettirmeye çalışırken kalbin isyan çıkarması.
olur olmaz zamanda değil, devamlı aklınızdadır sevdiğiniz.
uykudan uyandığınız andan, tekrar uykuya teslim olana kadar.
söylemez ağlarsınız özlemden. eğer ağladığınızı bilirse üzüleceğinden korkarsınız.
ayrı şehir aşkları, daha güçlü ama bir o kadar kırılgandırlar.
ama özlemi en çok çekende bu aşıklardır.
mecburi edit: ayrı şehir aşıklarındansanız, bilirsiniz elbet bu hafta yada gelecek hafta ya o gelecek ya siz gideceksiniz.
ama ayrı dünyaya düştüyseniz, ayrıldıysa sevdiğiniz sizin nefes almaya devam ettiğiniz dünyadan işte o zaman başlar özlem.
kalbim atmıyor aşkım. seninkinin durduğu an o da durdu. içinde sen vardın çünkü. sadece nefes alıp veriyorum.
elini uzattığında dokunmak, sözlerini, kelimelerini uzaktan değil kulağına fısıldamayı istemektir. dizine yatıp gözlerine bakarak dert anlatmaya hasret gitmektir bir yerde. konuşmasa da "olsun...soluğunu yakından duyuyorum,tenimde hissediyorum" diye şükretmeyi özlemektir.
acı verir insana,güldürmez hiçbir zaman. özlemek bile güzel diye kendini avutmaya çalışsan da bir yerde tıkanırsın,boğazında düğümlenir sözler. akan bir kaç damlayla kendine gelirsin belki ama gene aynı duyguları bile bile yaşamak,yaşayacağını bilmek daha bir koyar adama,yükü ağırdır.
belki de hiçbir zaman ulaşılamayacağını bilmek insanı yıpratır. karşılıklı olması beklenmez elbette ya da belki ama gene de insan biraz da özlenmek, en azından hissettirilmesini ister onu da bulamayınca ayrı bir vurgundur zaten sağlam olmayan bünyeye. sebepsiz üşümeye, korkmaya, bacaklarını büküp, karnına çekip, karanlık bir köşede fukara gibi yalnız başına uyuyakalmaya sebep olur kimi zaman. sıcak yatağına giresin gelmez belki de onsuz. hep bir soğukluğunu hissedersin yorganın. özlemek güzeldir. olgunlaştırır, kendi sesinizi dinlemeyi öğretir. biraz da yaşamın onsuz boşluğunu öğretir insanın başına kaka kaka... değer bilmek güzeldir ama ne yazık ki insanı yıpratır.
Arada mesefaler uzunsa bu özlem her seferinde daha çok artar. Zaman uzadıkça da bunun için yapılabilcek tek şey sayılı günleri saymak olur. Birde sevgiliyi yanında özlemek durumu da vardır ta bi , enterasandır belki ama yaşanılası bir durumdur.
sevilen bir sevgili ise önce kokusu özlenir tarifi edilemez bir ölçüde.. ayrılık ne kadar kısa olursa olsun yıllar sürmüş sanma durumuna yol açar. uzar gider.
gercekten uzun zaman sonra bazen oturup kokusunu düsünmektir, utanir söyleyemez insan kendine, der olamaz utanmalisin kendinden ama düsünürsün gülüsü nasildi birtanemin. zordur sevgiliyi özlemek, sokakta her gördügün cift'de kendini bulursun icten ice kiskanirsin. *
"Bir düş görülmüş gündüz vakti, çalışırken hem de, ayak üstünde.
Bir sevişmek gelmiş bir daha gitmemiş...
Bir öpücük konmuştu bir zaman omzuma, bir de hiç gitmek nedir bilmeyen ten çekimi.
çok oldu görmeyeli. izafiyet denen mefhumu, özlerken anlıyor insan en doğru haliyle. özlemek, çapanoğlu derler ya eskiler; işi karıştıran yani biraz, doğru bildiğini yok saydıran. özlemek, illegal olan herşeyi legalleştiren duygu bir an.... ama sadece bir an. akla gelince içe çöreklenen yalnızlıklar ve beraberinde gelen acılar, özlemek aslen naif bir duyguyken zul oluyor, hayat ordan değil, gerçeklikten akıyor. zaten özlerken kaybetmiş oluyoruz gerçeği;
hani böyle yaşarsınız ama bir yanda bir eksiklik hissettiğiniz olur ya bazen, adını koyamazsınız ama. işte o eksikliğin adı sevgilinin yakınınızda olmamasıdır; hissin adı da hasret...
zordur, çok çok zordur.
ama güzel duygudur özlemek bile onu.
sevgilinin uzakta olmasıyla dogru orantılıdır. birleşme günü yaklaşana kadar utility tavan yapar, birlestiginiz andan itibaren ise düşmeye başlar.
(bkz: diminishing marginal utility)
her gün gözünüzün önünde olduğu halde ona dokunamamaktır. sevgiliyi özlemek onun ruhuna dokunmaktır nefesini hatırlamaya calışmaktır, olmadığı anlarda kokusunu yanındaymışcasına hissetmektir. bazen yanınızda olduğu halde ona doyamamaktır, bazen kmlerce uzakta olmasıdır. içinizden ruhunuzdan bir parçayı da onunla orada bırakmaktır. özlemek sevmenin diğer yanıdır ne kadar çok sevilirse o kadar çok özlenir.
hasretin biteceği saniyenin hayelleri kurulur hep. belki hiç koklayamadığınız kokusunu, belki çok az duyduğunuzu o sesini, belki de henüz tutamadığınız ellerini... kısacası onu özlersiniz. hasret bitecek diye bekleyip hayaller kurarsınız...
Bir gün bakarsınız ki özlediğiniz her şey yanı başınızda; ama o an gelene kadar hayallerle idare etmeniz gerekebilir...
