kişiliği ayaklar altına alıp bunu aşka, sevgiye bağlamak. karaktersizliğin ta kendisi.
sevgili kafanıza sıçtığında da anca ''yarabbi şükür'' diyip oturursunuz.
durumun senin olgunluğun yada efendiliğinden kaynaklandığını anlamayacak bir insansa; kendini harika bir varlık sanıp tepenize çıkar, bununla da yetinmez hayatınızı zindan eder.
ilişki karşılıklı bu şekilde yaşanıyorsa birlikteliğin en üst seviyesine ulaşılabilir. (bkz: nirvanaya ulaşmak)
sevgiliye iyi davranarak, iyilik ettiğini sanan bünyenin yanlışıdır. bir insan, her zaman alttan alamaz, almamalı. sonuçta, bir şeyler paylaşılıyorsa, her iki taraf ta gerekli fedakarlıkları yapmak zorundadır. bunu tek taraftan beklemek haksızlık olur. ayrıca, sevgilinin egosunun da bu doğrultuda devasa boyutlara ulaşacağını düşünürsek, bu olay gerçek anlamda bir faciadır.
gereksiz bir davranış. duyguları bastırmanın iki tarafa da bir faydası yok. haklıysan sonuna kadar tavrını belli et ki, haklı olduğunu anlasın ve cesaretlensin. ileride o haklı olunca, alttan almak yerine karşında durabilsin .
alttan almanın arkadan almaya dönüşeceği saçma tavırdır.çünkü insanın bu hayatta kaldıramayacağı bir tavır varsa oda sürekli hoş görü iler karşılaşmasıdır.bende kesin mucizevi bir bok var der ve bu mucizeyi hemen karşınıdakine ordan burdan yedirmeye başlar.
