ben çocukken güvercin beslerdim teras katımızda. ancak yeni aldığım kuşların kanatlarına bant yapıştırırdım ki uçup gitmesin kaybolmasın diye. teras da bir süre yemini suyunu verir oraya aşina edersin kuşları. aradan bir vakit geçince güvercin oraya artık alışınca bantları çıkartır. gökyüzüne savurursun uçar ve yukarıda biraz dolaşıp gerigelir. bu güvercinlerin bir de damarlıları vardır...
çok uzun süre beslersin, artık öyle sadık ve alışık olurki bunu beyaz bir mardin güvercinim vardı ondan örnek verebilirim; uçurmuştum fırtına çıktı ve geri aylar sonra gelmişti hiç unutmam.
bunu neden anlattım, şundan; yaşadığımız ilişkilerde, anlatmış olduğum anımdaki işleyişi karşılaştırırsanız eğer, bazı yaşadığınız şeylerin onu sizin yanınıza bağladığını, ona ne gibi nimetler verdiğinizi bir düşünürseniz, anlatmak istediğim tamamiyle ortaya çıkar.
"aşk bir güvercinse sadece kümesinde kalmamalı, yeri geldiğinde avucunuzun içerisinden gökyüzüne savurmalı."
ayakkabılarını bağlarken "bir şey unuttum mu acaba" diye mırıldanıp eve şöyle son bir göz gezdirdiğinde, odanın ortasında bir çöp gibi duran ben; "beni sevgilim. beni almayı unuttun." diyemedim.
*mayoneziseverim.
