hayat şartlarıyla bu duruma gelebilir. bir adama aşık olup iki yılını depresyondan ağlama krizlerine geçişler yaparak heba eden, 'yanımda olsun ölmeye razıyım' kafasında yaşayan benim gibi bünyeler için ilişki bitiminden sonra ne kadar üzülsen de tek başına daha güçlü ve mutlu olduğunu, hayata karşı yeniden heyecan besleyebildiğini hayretler içinde izlersin.
sonra bir bakarsın, sevmek bazen değmiyormuş, sevgiden ölsen bile tek başına daha mutlu oluyormuşsun.
şimdi farkettim. Susuzluğa dayanmak gibi bişey bu. Başkaları "suu suuu biraz suu" diye geberip giderken sen konuşmadan yürümeye devam ediyorsun. Ama suyu bulunca kana kana içeceksin. Sonra miden ağrıyacak falan. Yani sevgisiz yaşayabilmek çok süper bişey değil.
Açıkçası insanın sevgilisinin olması güzel bir şey ama 1 yıl içinde de bin kişiyle çıkabilme hakkını vermez bu. sevgilin olacaksa senelerce sürecek öyle 20 gün olmayacak, zaten bi anlamı da kalmıyor.. insanlar sevgili olmak çok basit bir şey gibi iki gün sonra başkasıyla çıkabiliyor. Lan iki dinlen yeni ayrılmışsın sevgilinden, kendine zaman tanı biraz. Birini elbet bulacaksın sonuçta. Yani kısacası sevgili yazarlarım, sevgilisiz yaşabilen insanlar duygusal sabırları olan insanlardır. -Sevgilisi olanlar kesinlikle alınmasınlar, ne demek istediğimi anladınız çünkü jsjsjj-
zaman zaman sıcak bir ele birinin varlığına ihtiyaç duyma isteği yoğun bir şekilde bombardıman altında kalmaktan sıyrılabilirse
bazı şeyleri ileriye fırlatıp fırlatıp hayatına devam edebilecek bir insandır..
Etrafındaki sevgilerin basitliğinden sıkılmış onlar gibi olmaktansa beklemeyi tercih eden insandır. O ne lan bi ayrıl bi barış ilk sevgi böcüğü ol sonra demediğini bırakma. Anlamlı bi şey yaşayana kadar böyle kalacaktır.
