gayet normaldir. mutlu olmak için bir sevgili şart değildir. fakat gerçekten kaliteli vakitler paylaştığınız biriyle olmanın mutluluğu çok farklıdır. çünkü kendi kendinize muhabbet edemez, oyun oynayamaz, film seyredemez, sevişemez ve sarılıp uyuyamazsınız. anlaşabildiğiniz ve geçmişte yaşadığınız kötü tecrübeleri unutturabilen biriyle vakit geçirmek paha biçilmezdir.
Sevgilimden ayrıldım. Mutsuzum. Ama onlayken de mutsuzdum değişen bişey yok yani.
Ama benle alakalı değil ankara patlamasından beri bu haldeyim ülkenin durumundan yani. norveçte yaşasam mutsuz olmazdım bence.
kendisine ve işlerine zaman ayırmayı tercih eden insandır. ayrıca sosyal çevresi yeterli olan, biraz da yoğun tempoda yaşayan bir insanın sırf sevgilisi yok diye mutsuz olacağını sanmıyorum.
sevgili de...yokluktan ilk kucak açana koştuysan, sıçtın tabii, sen yalnız kalsaydın daha iyyiydi gülüm bee, dedirten insanlar çevremizde oldukça fazladır.
mutluluğu sevgilinin olmasına bağlayarak bilinçaltına işleme tekniği kullanan başlık.
"tabi lan manyak mısın sevgilisiz mutlu mu olunurmuş" alt metnini vermektedir.
mutluluğu sevgiliye bağlarsanız daha çok üzülürsünüz. sonra mutluluğu aramak sevgili aramaya döner. deniz kenarında gün batımını izlemek keyif vermez size. yanında sevgiliniz yoktur çünkü. yağmurdan sonraki toprak kokusunun ne kadar mutlu ettiğini unutursunuz. mutluluğu bağladığınız kişi yoktur o anda, ya da cisimsel olarak hiç varolmamıştır.
işte bunlar hep amerikanın oyunları. sonra 14 şubatta sana bişeyler satarlar.
mutluluğu sevgiliye bağlamak saçma olur. para demek isterdim ama oda ayrı bir durum. bence mutluluk kişiye bağlı, hayatında herşey kötü gittiği halde, zor zamanlardan geçtiği, çevresi yalancı insanlarla dolu olduğu halde mutlu olabilen, vücudu mutluluk hormonu salan damarı bozuk gamsız pezevenkler var.
(bkz: amk ben)
iyi yanı tüm sorunların üstesinden gelip götü kurtarıyorsuz, insanın mutsuzluğada ihtiyacı var unutmayın.
