hayatında saadece kendi eksikliğini hisseden insan modelidir, şahsen bu modelden yaradıldığım için çok şanslı olduğumu söyleyebilirim. mutlu olabilmek için başkalarına ihtiyaç duyanlar, mutsuzluğu hep başkaları yüzünden yaşarlar.
ilşki yaşayacağı kişiye ve ilişkisine bir isim koymadan da mutlu olabilen insandır. sevgili sıfatını alırsın ve işte orada başlar sıkıntılar; sorumluluk, sadakat, alışkanlık, kıskançlık, kavga, monotonluk, ıvır zıvır bir sürü gereksiz can sıkıcı eylem.
sevgili kavramı hayatında olmayıp çok da güzel hayatın keyfini çıkaran kişidir. aslında o kişi küçük şeylerden mutlu olmasını bilen kişidir. sabah güneşin doğuşunu izlemek bile onu mutlu ediyorsa ya da yazın ortasında penceresinin önüne konan kuşlar için bir kaba su ve ekmek parçaları koyuyorsa ve bunu içten bi keyifle yapıyorsa o kişi en mutlu kişidir.
sırf sevgilim olsun diye kendini anlamsız bir ilişkinin içine sokup gereksiz insancıklarla uğraşmayan doğru insanı arayan ve bir gün bulacağını temenni ettiğim özentiden uzak kendini tanıma ihtimali yüksek olan insandır bu durum abazanlık yaratsada zamanla bu abazanlığı da kontrol altına alabilmiştir.
