her güzel şeyin sonu,yok oluşu,tükenişi,ölümü kötüdür,insanda derin psikolojik travmalara sebebiyet verebilir,ancak ihanet durumu ve sevgilinin manevi ölümü çok daha iyidir,ne demek ya,bir insan ölüyor alo ? ihanetse ihanet,neyse ne,sıçarım senin egona,adam olsaydın da ihanete kadar zaten bitmiş ilişkini fark edebilseydin.
ne zaman ölmüştür ki sevgili? onu en sevdiğin anda seni sevmiyorum deyince mi? yüzlerce kez terkedip bir daha terketmeyeceğini söyleyip yine senden kaçınca mı? peşinden hiç bir şey uğruna koşmadığın kadar koşup, hiç bir fedakarlıktan kaçınmadığın kadar emek verip, bir tek onun için gözyaşı döküp hatta hatta ilk seni seviyorum dediğin kişinin seni seve seve başkasının elini tutmaya gittiği anda mı? yok hayır inanmıyorum sevgili çoktan ölmüştür. sen onu resimlerdeki anılardan, telefondaki yalancı sesten bir kaç ufak hatırada yaşamışsındır geçen sürede. o çoktan ölmüştür ve ölmüştür. dil bazen demek ister ya "keşke ölseydim de bugünleri görmeseydim." bunu diyesim geldi ama meğersem ölen kişi senmişsin.
sevgili ne zaman ölür ki? seni bırakıp gittiğinde mi? yoksa hala deli gibi severken gerçekten öldüğünde mi? sanırım ilkinde. çünkü birini severken, fiziksel olarak ölse dahi hala seviyorsun. vazgeçmiyorsun ki sevmekten, vazgeçemiyorsun. insan canından, kalbinden, ruhundan, hayatının anlamından vazgeçebilir mi? hayır, öyle kolay değil sevgilinin ölmesi. seni sevdiği sürece, zaten ölmez ki.
allah kimseye göstermesindir. ardından yanından mezar alıp koynuna gömülmeyi garanti ettikten hemen sonra ölünür. a dostlar şaka değildir ölünür, hayata güveni kalmaz çünki artık o insanın,kalmamıştır... sevdiceği yoksa o da yoktur...
aman diyorum tekrar tekrar.. aman!
sevgiliden ayrılmaya göre daha az koyan bir durumdur. sevgiliden ayrıldığınızda o hala oradadır. artık sizi düşünmemekte, takmamaktadır. varlığınız onun için pekte bir şey ifade etmeyecektir. ama siz hala sevgiliyken ölmüşse, artık bir sevgiliniz yoktur. gecelere akıp kızlara asılmaya devam edebilirsiniz. başka türlü düşünmek gerekirse, hiç değilse onun kalbinde yer etmiş son kişi sizsinizdir. sevdiği son kişi. bu başlığa atlamamın nedeni de buydu. keşke eski sevgilim ölse, artık uğruna üzülmem gereken bir eski sevgilim olmasa.
ne olursa olsun, yaşanacak en büyük travmalardan biridir insanoğlu için. düşmanı bile için isteyemez insan, isteyene karşı da bütün insani duygularını kaybeder. adolf hitler kesilir.
düşündükçe kötü oluyor insan...
ayrılıklarda ölüm acısı gibidir esasında insan hayatında. ama ölüm başkadır. ve sizi tamamladığını düşündüğünüzün ölümü, yaşarken kendi ölümünüzü hissetmektir. deliliğin sınırlarına çıkıp geri gelmenin asansöründe bir süre yolculuk etmeniz demektir. ve ya asansör boşluğuna atlarsınız ya da birgün o asansörden inersiniz.
hayat, bir maç gibidir aslında. her an, her yerden bir darbe gelebilir; kazara ya da farkında olunarak, bilerek... fakat sevgilinin ölmesi bir darbeden öte, sakat bırakılıştır... acıdır, çok can yakar. yakarışlar, pansumanlar ve hatta doktorlar da, çaresizdir artık, sonuç vermez. üstelik diğer maçları da etkiler...
içte, daima olacak olan bir sızıdır, tarifi imkansız sızı...
zor günlerdi daha küçüktüm aslında böyle bir acı fazlaydı bana. 1 sene boyunca beraber dolaşmıştık okul koridorlarında ve aynı sahneyi paylaşmıştık onunla, aynı provalarda hata yapıp gülüyorduk kendi halimize. oyunun sahneleneceği günler izlerdik birbirimizi o zamanlar böyle dijital fotoğraf makinaları fazla yoktu ortalıkta filmliydi bizimkiler çekerdik oyunun her sahnesinde birbirimizi. hatta hiç unutmam oyunda diz çökme sahnesi vardı birden arkasına baktı ve patlayan flaşımı gördü donakaldı çünkü o gün beklemiyordu beni halbuki ben onu yine yalnız bırakmamıştım ve yine anları kaydediyordum. bana baktı ve kendince poz verdi. izleyiciler ve hocamız onu bekliyordu hadi doğakan devam et dedim içimden hemen kendini topladı ve repliklerine devam etti. biz yine okulumuza geri döndük çocukluk işte fazlasıyla gülüyor eğleniyorduk. nerden bilebilirdik ki beraber son gülmelerimizmiş... araya tatil girdi o zamanlar telefon kullanma alışkanlığım yoktu tabii izmire dönene kadar arada bir konuşur neler yaptığımızı anlatırdık birbirimize. ben dönecektim biz yine gülecektik..
bir gün annemin telefonda sessizce konuştuğunu gördüm sanki birine duyurmak istemiyormuş gibiydi ve bir o kadar telaşlıydı. hiç karışmayım dedim sormadım bile. ama içimde sıkıntı vardı sanki bi ağlasam rahatlayacaktım ama olmadı ağlayamadım. ertesi gün iki teyzemde evimize geldi hoş geldin beş gittin faslı bitti ve yerime oturdum. teyzelerimden biri anneme biliyor mu dedi neyi dedim hepsi gözlerimin içine baktı. diğer teyzem yanıma geldi ve ellerimden tuttu. başımız sağ olsun dedi. korkuyla kim öldü? dedim doğakan ı kaybettik dedi. genç kalbi kriz geçirmişti. dünya başıma yıkılmıştı kıpırdayamadım öyle bir ağırlık vardı ki üzerimde çenemi kıpırdatıp konuşamadım bile. belki de susmak en iyisiydi nasılsa önümüzdeki günlerde yeterince haykıracaktım.
düşündüğüm gibi olmadı hiç ağlayamadım hep sustum ama içim fazlasıyla yanıyordu zannediyordum ki ağlayınca içimdeki yangın sönecekti ve ben buna izin vermemeliydim. 5 yıl geçti üstünden ve benim hala içimde bir yerler yanar. kimler geldi geçti hala onu unutamadım böyle bir isteğimde hiç olmadı zaten..
ilk defa içimde olanları anlatıyorum 5 sene boyunca hiç bahsetmedim ondan o ölmedi ki o hala yaşıyor. kim ne derse desin...
zeynep tunuslu der ki ; ''en kötüsü sevdigin adamın ölüp gitmesi,telefon basında beklesen kac yazar.''..Uzay Heparı icin..hayır bir de adamın onlarca bestesi var insan dinlerken üzüntüden ölüverir.
onsuz yaşayama dayanılmaz.
yaşamayı geçtim bedenin varlığına bile dayanılmaz.
yaktırmak gerek külleri.
her ikimizinkini de.
iyice karışmalı birbirine tozlar.
sonra da bir rüzgar.
gidelim beraber en uzaklara kadar, değil mi?
