En son tamamen biseyler bittikten sonra sacma bir yerde denk gelmistik, sacma bi sekilde dokundugu icin bilerek unutmaya calistim unuttum da sayilir. "biz birbirimizin aynisiyiz ikimizin ayni yerde de olamiyoruz ayri yerde de" tarzi bir sey demisti. Her zaman ki gibi bi daha da yanyana olmadik yapacak bir sey yok
yedeksubay okulundayken, daha o zamanlar Nobel'i almamış olan Gabriel Garcia Marquez'in "yüzyıllık yalnızlık" romanını hediye olarak amerikadan yollamış ve kapağın arkasına "seni yüzyıl sevsem" diye yazmıştı.
o kadar ağır sözlerdi ki sırf o sözler için hayatımı kökten değiştirdim. 9 ve 10. sınıflarda matematik notlarım 30 civarıydı 11. sınıfta 98'e yükselttim. Edebiyattan hep sıkıntı çeken ben 96 falan yapıyordum hep ve bu edebiyat soruları gerçekten kalıplı ağır sorulardı.
şimdi diyeceksiniz notlarla kendini nasıl değiştirdin? kız statü farkından dolayı benimle öyle konuşuyordu şuan hedefim yüksek ve gerçekten iyi bir makama ulaştığım zaman kesinlikle bu mevkiyi o kıza duyurmaya çalışacağım. nispet olsun diye değil insanların küçümsenmeyeceğini öğrensin diye.
Millet yazar ve şair sevgili buluyor galiba. Ne biçim sevgililer bunlar böyle, unutulmaz laflar ediyor. Ben hep sıradanını bulmuşum. Kaderime Ağlıyorum şu an.
benim durumumda olan kimseler icin (unutmak fiilinin genel olarak kendisiyle sikintisi olanlar) zaten unutulmayacak seylerdir. bununla beraber,
--spoiler--
seninle cok mutluyum bana cok iyi geliyorsun ama artik görüşmeyelim
--spoiler--
demisti. tabi anormal bir durum degildi zira kendince sorunlari vardi ve cozumu bensiz'di. iki yil gectikten snr tivitırdan mesaj atip numarami istedi. gorusmuyoz etmiyoz su siralar ama olsun...
