kızgın olunan anlardır genellikle. ama bazen de sevgilinin ağzından insan ismini duymak ister ya da sevdiğinin adını insan söylemek ister. onun ismi dudakları yakar çünkü söylerken. hoştur.
hoşa gider. ismimle hitap edildiğinde, özellikle ciddi bir vurgu yapılırsa, çok hoşuma gider.
zaten söylemeye gerek var mı? istenildiği inkar edilsin, insanın kendisini hatırlaması, bilmesi, görmesi, fark etmesi için bir ötekiye muhtaçtır. bana -çatlak bile olsa- ayna tutacak birine ihtiyacım vardır. ismimi duymayı sevmemin, bununla bağlantısı olduğu düşüncesindeyim.
Bir gün gelir,
Canımlar, aşkımlar, hayatımlar, bebeğimler biter ve geriye bir tek adın kalır…
Herkes gibi bakar sana, herkes gibi çağırır… O sana adını söyledikçe için acır. Sesini duyarken özlersin onu. Deli gibi seversin, kuru bir ‘aşkım’ deyişine hasret kalırsın… Bir gün gelir 'seviyorumlar’ biter, geriye yalnızca adın kalır…
Sevgilim dediğin birinin sana adınla hitap etmesi, gitme vaktinin geldiğini hatırlatır.
Çünkü, artık sana söyleyecek başka bir kelime kalmamıştır…
ergenler gibi sürekli aşkom aşkom aşkom demekten iyidir. bu tür hitapları çok fazla kullanmamak gerekir normalde ismiyle hitap edin sevgi hitaplarını özel anlara saklayın.
