düşünsel gerçekleşmesi mümkün olamayacak bir davranış.
bunu yapabilen sevgili değildir.Sizi sevmiyordur, takılacak bir şey de yoktur.
ama bunu yapıp da hala "seni seviyorum, ben sevgiliyim" diyorsa, o zaman yüzüne bir tane patlatasınız gelecek. insan mutlu olmayı ister, mutluluğun kendinden ayrılmasına hiçbir insan sevinemez.
sevgiyi silme kararlılığındaki sevgilinin işe size ait objelerden, anılardan hatta sizden başlamasıdır.
kuzenim beş yıl emek verdiği bir ilişkisini biritmişti, ve bitirme kararının ardından sevgilisine ait her nesneyi uzaklarştırdı kendinden...resimlerini yırttı sonra da yaktı, bilgisayarında kayıtlı olanlarını da sildi, hediyelerini attı. onun armağan ettiği elbiseleri kocaman bir poşete koyup kapıcıya verdi...
düşünün uzun uzun, acaba sevgiliye ait herşeyi silip atmak; sevgiliyi, ona ait içimizde barındırdığımız sevgiyi silmeye yeter mi?
yıllar önce kuzenimin düşündürdüklerini aklıma getirdi birisi.
yine düşündüm, ne derece anlamlı bir davranıştır diye?
anlamsız hatta zayıflık alameti bir davranıştır fikrimce...
sevgiliyi silmek değildir ona ait anıları silmek, eşyaları atmak, resimleri yırtmak...maddi her şeyi imha etseniz de;imha edemeyeceğiniz unsurlar istemediğiniz hadiseleri karşınıza çıkır. hatırınıza o düşer, onun kokusu karşınıza çıkar ummadık bir vakit, yaptığı bir espri, bir mimik, size hitap ederken vurgu yaptığı bir kelime tam orta yerinize çöker...ve tahmin ettiğinizden çok daha ağır gelir silmeye çalışltığınız fakat başaramadığınız ve hazırlıksız yakalandığınız bu güzellik..
beklenmedik bir vakit, size sevgisini ifade ediş biçimleri aklınıza gelir, ve daha sayısız anıyı hatırayı, imgeyi, izi kısacası gerekli gereksiz her detayı insanoğlu yüreğinde, taa içerilerinde bir yerlerde muhafaza eder.
hele değer verdiğiniz bir şahsa aitse bunlar sebepsiz ve zamansızca özlediğinizi hissettirecek bir mahzunluk yerleşir benliğinize ?
