belki de yıllar oldu..en son kimdi benim sevgilim, adı neydi, neden ayrılmıştık ve o şimdi ne yapıyor diye ansızın aklına gelmesi bi şey değil. zaman lan zaman ah zaman! aradan yıllar geçmiş. telefon açtığında: '' sevgilim napıyorsun, neredesin'' cümlesindeki tek bir kelimeyi bile öylesine özletiyor ki ah bu zaman var ya! bu sevgilisizlikle dik durduğumuzu sandığımız günler, geceler var ya işte. onlar daha neleri özletiyor bir bilseniz: onu gönül rahatlığıyla aramayı, ona gecenin bir yarısı uyanık mısın diye mesaj atmayı, hafta sonlarından bir günü çıkarmayı, ayrıldıktan sonra otobüsüne arkadan bakmayı felan da çok özlüyorsun ama bu içten, kalbini hafifleterek, heycanla ''sevgilim'' demek var ya bir ömre bedel. deli gibi özlerim hep...
Kesinlikle özlemem,birine sevgilim diyebilmek aynı zamanda hayata iki kişilik bakmayı,hayatını kisitlamayi,tripleri falan da beraber getiriyor çünkü,ben kendime zor yetiyorum.
