nihayetinde aslan gibi biri çıkar karşınıza ve 2 senede törpülemediğiniz inadınızı, her defasında "beni seven böyle sevsin" dediğiniz inadınızı başkası için 15 günde törpülemeye başlayabilirsiniz.
bir de şu yalan vardır; "beni sevmediği için terk ettim" halbuki içinden şunu söyler hani "büyük insan" diye bir şarkının klibinde hatun diyor ya "seni bu kadar çok sevmiyormuşum" diye, eleman soruyor "ne kadar?" diye... işte öyle... ne kadar?
kimine göre dünyanın sonu değil, kimine göre yaşama sevincinin kaybı...
her ilişkide biri daha çok sever; ki bu durumu daha çok seven, inanılmaz acı kayıplarla (kilo,neşe,zaman...) verir. Sevgiliden ayrılırsın, her kızın saçında onun ipeksi saçını, her wallboardda onun yüzünü, her uzaklara dalışında onun gülyüzünü görürsün. zor bir karardır ayrılık. olmuyordur, ten uyumu yoktur, saygı azalmıştır... birden fazla nedeni vardır. artık yapacak fazla bir şey yoktur. Nasıl başladıysan güzelce, öyle bitireceksin. incitmeden, kendinide onuda yıpratmadan. Kim bilir belki bir gün bir yerde yine kesişiverir yollar..
hayatın bir parçasıdır. eğer karşıdaki gerçekten sevdiğiniz insan olmuşsa, anılar oluşturulup en güzel saatler,günler,aylar paylaşıldıysa ve en önemlisi ilişki sırasında ruhlarınızı birbirinize vermişsseniz.. işte bu noktada boğazda sözcükler takılıp kalır. zordur fakat tek ilacı zamandır.
unutulması zor olan bir olay. mutlu bir beraberliğin sona ermesi tarafları yıpratır, bunalım son raddesindedir. günlerce akıllarından çıkaramazlar. sevgili yoktur artık, daha da olmayacaktır düşüncesi, kişinin bütün benliğini sarar. ayrılan sevgiliyi hatırlatacak okadar çok anılar vardır ki bütün bu güzel ve kötü anılar zaman içinde ancak unutabilinir. tek kelimeyle zorduur.
sanki hiç yaşayamacakmış, artık nefes almanıza izin vermeyecekmiş gibi hissettiren olay. şu günlerde en derinimde hissettiğim. nereye giderseniz gidin hep akıldakini kalptekini de götürdüğünüzden unutma olayı olmuyor. bir de karşı taraf kurtulmuş sesiyle alış buna, biz birbirimize göre değiliz (14 ay sonra anlıyor bunu) dediğinde, günlerce telefonda ağlayıp terketme beni dediğinizde o size bak bi daha bunları dersen bir daha açmıcam telefonu diyorsa işte o zaman camdan kapıdan atlayası geliyor insanın. sahiden insan hayatı bu kadar ucuz mu?
edit: ben 'sevgiliden ayrilmak' başlığına yazmıştım fakat 'sevgiliden ayrılmak' başlığının ilk entrysi oldu entryim.
lunaparkta unutulan küçük bir çocuğa benzemektir.**
yani dünya aynıdır yine, güzel olan şeyler güzeldir hala ama elinizden tutup size bu güzellikleri yaşatacak insan yoktur yanınızda. zordur!
