Yakin bi vakte kadar icinde bulundugum duygu durumum.
Her muhattabim, sevgilin yok mu? Aa yazik, neden yok? Diye beni bunaltmaya devam ederlerken "sevgilim olsa da sunlardan kurtulsam" diye dusune dusune kafama bu istek yerlesti.
Fakat onemli olan bu degilmis. Yeni yeni caktim. onemli olan fikrine, zikrine, haline, tavrina puzzle parcasiymiscasina uyacak birini bulabilmekmis. Yahut uymak isteyecek birini.
Kendine zaman taniyinca, sevgilin olmayinca kafa dinliyorsun rahatliyorsun orasi ayri ama ayni zamanda kendini taniyorsun.
Zorunda hissetmeyin cunku cok muhim bir sey degil. Oturup kendinizi dusunseniz, ne oldugunuzu, ne dusundugunuzu, nasil hissettiginizi sonra o zorunluluk fikrini atiyorsunuz ve zaten dogru insani ya bulmus yada bulmaya pek yakin oluyorsunuz.
ilkokul döneminde arkadaslara özenme sonucu hissedilendir. fakat zaman geçtikçe sevgilinin aslında yapilmadigini, peşinde koşarak bu işlerin olmadığını ve eğer olacaksa hiç ummadığın bir anda olduğunu anlıyor ve bundan vazgeçiyorsun.
