terazinin bir ucunda sevdiğin bir ucunda ailen var. bir ucunda kalbindeki sızı diğer ucunda senin için yıllardır emek verenler var. bir ucunda kendi gözyaşın bir ucunda babanın annenin gözyaşı var. ve babanın ve annenin göz yaşı hep daha ağır basar. kalbin kanar. canın yanar. kursağında takılıverir aldığın nefes. ama kıyamazsın üzemezsin onları. kendini üzersin. gizli gizli ağlarsın.
iyi yapmıştır. aile dokunulmazdır diye bir kural yok, kim yanlış yapıyorsa onu uyarırsın. ailesi sevgilisini istememişse sevgilinin önüne geçip onu korursun bu kadar basit.
türkiye gibi gelişmemiş toplumlarda varolan ana babaların böyle bir özgüveni var. biz anne babaysak bizim dediğimiz olur kafası. bu kafanın temeli ise türk ebeveynlerinin çocuklarına güvenmemeleri. 40 yaşına da gelse hala aklı hiç bir şeye ermeyör olarak düşünürler.
