Vardı böyle bi arkadaşım. Beraber çok vakit gecirirdik, yetmez gece oldu mu, telefonla devam ederdik. Evlendi uzak yere gitti. Eskisi kadar olmasa da yine görüsür konusuruz arada. ikimizin de sevgilileri vardı. Birbirimize o gözle bakma ihtimalimiz yoktu, çünkü köpekler gibi sevdiğimiz aşklarımız vardı. Destek olurduk her durumda birbirimize. Hemcinsim arkadaşlarımla konuşamadığım, konuşmak istemedigim konulardA ona rahatça açılabilirdim.
Var ya burda bi başlık, "kız kankaya sarılınca penisin kalkması" mı neydi, arkadaşım sıfatındaki tüm kızlarda yaşadım bu utanc durumunu, ama bi tek bunda yoktu öyle bisey.
Şuan da içinde bulunduğum durumdur. Neyim nasıl olduğunu veya olması gerektiğini asla anlanmaz. Beyin çoğu zaman eror verir. Kıskanmaya, kızmaya hakkın var mı bilemez ve sürekli düşünür durursun.
