Bazen çok sevdiklerimiz gitmek istediklerinde unutmak zorunda kalırız.
işte o zaman, kurulan hayaller bir kenara bırakılır ve istesek de istemesek de yeni bir hayata başlarız.
çıkarılmak isteniyorsa pekte sevdiğin birisi değildir..
kendine yalan söylüyorsundur ya da sevmediğini hissedemiyorsundur..
çıkarmak zorunda kaldıysan pekte sevilecek birisi değildir..
yanlış kişiyi sevmişsindir o yüzden yol ver gitsin..
çok zordur. sanki kalbine ve karın boşluğuna taş oturmuş gibi bir ağırlık, acı ve hüzün verir. ağlamak ister ağlayamazsınız. ancak çoktan o kişi hayatınızdan gitmiştir.
Onu deli gibi seversin ama o sana öyle bir hata yapmıştırki çıkarmak zorundasındır onu hayatından kendine yedirememektesindir.Aklına geldikçe nefret edersin , sevgiliyi artık nefretle seversin nefretlede olsa onu bir şekilde düşünürsün aklından çıkaramazsın düşüncüler deli eder seni ve ona söylersin artık benimle konuşma , bitti artık kelimeler kifayetsiz kalır artık aslında o sana öl dese öleceksindir.iHANET etmiştir sana mesela başkasını severken sana ümit vermiştir veya aldatmıştır kullanmıştır seni ne farkeder artık onunla tek kelime bile etmeyeceksinizdir.Son kelimelerinizdir bitti vb... o karşılık verse bile susarsınız çünkü bitmiştir konuşsada umrunuzda değildir yoktan yere de çıkarmadınız hani hayatınızdan.
Aslında onu çıkarmamışşınızdır hayatınızdan taki; onunla ilgili soruları kafanızdan atıp tamamen unutana kadar...
Düşünüp taşındıktan sonra bu olayı yaparsan pek koymaz. için rahat olur. Ama o insanı özlemeye başlarsan çileye dönüşür. Yerini başkasıyla doldurmak gerekir. Çünkü boşluklar doldurulur.
zordur. bu acıyı hiç yaşamamış olmak, yok olmak istersiniz. pişmansınızdır. bu pişmanlığı yaşamamış olmak için hiç başlamamış olmayı dilersiniz. mutluluklarınızı hiçe sayarsınız. baktığınız her yerde onu görürsünüz. birlikte gezdiğiniz her sokakta, otobüs beklediğiniz her durakta, ilk oturduğunuz yerde yada gözlerinin ta içine baktığınız o kafede. boğazınız düğümlenir, nefes alamazsınız, yüreğinizden bir sızı geçer gider. onun artık yalnızken neler yaptığını merak edersiniz. acaba o da o durağa, o kafeye senin gibi tebessümle bakıyor muydu, o sokaktan anılarınızı hatırlayarak geçiyor muydu? hayır dersiniz kendinize. en çok da bu koyar ya zaten yüreğinize. tek başına taşırsınız yalnızlığı, acıyı. günün birinde unutursunuz elbet, günün birinde herşey unutulur. ama o sızı kalır hep yüreğinizde.
zorunda kalarak yapılan davranıştır.canının daha fazla yanmasını istemediğinden yaparsın.
sen de haklısın tabi ki de. bu karardan sonra ya daha fazla canın yanar ya da daha iyi duruma geleceksin. alın yazısı
acıya dayanma gücünüze göre değişir. "gerçekten sevdiyseniz eğer;" "güvendiyseniz ona her türlü zorluğa ve imkansızlığa rağmen," terk edilene kadar gerçekleştirilmesi mümkün olmayan eylemdir.
sevginizin gücü ne kadar fazla ise o kadar sabırla geciktirilir. ancak bu nedenle bardağı taşırabilecek şımarıklığa ulaştıysa, hayatdan silinir ve engellenir.
içinizdeki mezarlığa yeni birini daha gömmektir. gömdükleriniz içinizde çürüdükçe biriken azot gazı kalbinizi yavaşça öldürür... ve bir daha ki sefer sevmeyi çok istesenizde o sevecek yerleriniz izin vermez.
cok zordur cok acitir. ama yapmak zorundasindir. ya o hayatinda kalip sana zarar verecek ve sen uzuleceksin o mutlu olacak ya da sen rahata ereceksin. bir insanin onemsemesi gereken ilk kisi kendisi oldugundan yapilmasi gerekir.
adı her ne olursa olsun; ister mecburiyet isterse başka bir şey ama zordur, ölümdür... nefes alırsın ama aldığın nefesten hiçbir şey anlamazsın çünkü o mutlu etmez seni zaten nefes aldığının farkına da varamazsın... içinde her an kanamaya hazır bir yara vardır, yaranın üzeri kabuk tutmamıştır ve tutmayacaktır aslında ama ince bir zar tabakası vardır o yaranın üzerinde, o ufacık parçayı da sevdikleriniz için yapmışsınızdır, onları da acıtmasın diye...
gece kaparsın gözlerini göz kapaklarındadır sevdiceğin, sabah uyanırsın ama kızarsın kendine çünkü sevdiceğinle olan rüyanın mutlu sonuna ulaşamamışsındır, kahvaltı yaparken dinlemeyi sevdiği şarkılar gelir aklına, kahvaltını yarıda bırakırsın, öğlen olur gözün telefondadır ışığı yansın beklersin, sesini özlersin ama duyamıyorsundur... bütün gün aklındadır, her yerde onu arar gözlerin ama ne çare?...
dolaşmak için çıkarsın, o anda temiz hava iyi gelmiştir ama bir tabelaya takılır gözlerin, o kadar harfin, yazının içinde sadece biri müthiş gelir sana, çünkü o sevdiğinin baş harfidir, dalıp gidersin eski günlere, anılara, çünkü artık sadece onlar kalmıştır... yarım kalan mutluluklara dayarsın sırtını ve başlarsın mücizeler beklemeye ama yok, olmaz, boştur bu bekleyişler...
adı 'mecburiyet'se bu gidişin, 'böyle olmalıydı' der, kendini avutmaya, inandırmaya, kendine söz geçirmeye çabalarsın ama aklına bu anda sadece lanet okumak gelir. 'lanet olsun böyle mecburiyete, sevdim iyiki sevdim ama neden böyle oldu?...' ve böylece kendini yer bitirirsin. ya o, o ne yapıyordur?... düşünürsün, tahminler vardır ama hiç hoşuna gitmez bu durum, çünkü tahmin etmek istemezsin, bilmek ve onun ağzından duymak istersin ne yaptığını, nasıl olduğunu... ya bir de aklına, suratı düşmüş, o üzgün yüz ifadeleri gelirse, paramparça olursun...
hé unutmadan, aslında bu yapılan sevdiceği hayatınızdan çıkarmak değildir, siz çıkarsınız onun hayatından, yani kaçarsınız. bunun birçok sebebi olabilir ama sebebi kadar çok değildir sonucu...
etkisini her şeyiyle kalbinizde hissedeceksiniz.ne olur dön diyeceksin bir yandan ama diğer yandan onun sizin hayatınızda yeri yoktur..bırakmak zorundasınızdır.en zor yanı ise onunla son konuşmayı yapmaktır..
